Rozdział pierwszy

Wraz z początkiem kwietnia coraz więcej promieni słonecznych przedzierało się, by umilać każdy kolejny dzień nad niemiecką stolicą. Miasto budziło się do życia, a w raz z nim całe społeczeństwo. Coraz wyższe temperatury wypierały grube, zimowe kurtki na rzecz lżejszej, wiosennej odzieży. Zimowy letarg powoli odchodził w zapomnienie, ustępując miejsca wiosennym radościom.

Termometr wskazywał jakieś piętnaście stopni. Był piątek, a ludzie zamiast siedzieć w czterech ścianach, wychodzili z nich masowo, by pooddychać świeżym, wiosennym powietrzem i nacieszyć oko rozkwitającą przyrodą. Siedziała po turecku na zielonej trawie, a obok niej bawiła się kilkuosobowa gromadka dzieci. Byli tak pochłonięci zabawą, że nawet nie zdawali sobie sprawy z jej obecności. Siedziała w ciszy, obserwując ich beztroskie zachowanie. Uśmiechnęła się do siebie, przywołując najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa i choć minęło już dobrych parę lat, ona wciąż uwielbiała wracać do tamtych chwil. Potrafiła spędzić kilka godzin odtwarzając w pamięci te wydarzenia. Pierwsze babki z piasku, pierwsze zbite kolano czy pierwszy całus od starszego kolegi. Była bardzo sentymentalna i uczuciowa, nic dziwnego, że poczuła się wzruszona. Zamrugała kilkakrotnie, wracając do otaczającej jej rzeczywistości.

Wstała z miejsca, wsuwając dłonie do kieszeni dżinsów i już miała kierować się w stronę centrum, kiedy małe, charczące coś zaczęło podskakiwać koło jej nogi. Spojrzała w dół, kucając obok merdającego ogonem buldoga angielskiego. Ten tylko z jeszcze większą siłą zaczął swoje próby wpakowania się jej na kolana, powalając ją na trawnik. Zaczęła się śmiać. Pogłaskała go za uchem, a po chwili pies przeturlał się na bok i wylądował na grzbiecie. Wybuchła gromkim śmiechem, kiedy pod wpływem jej drapania, pies zaczął odruchowo drapać coś w powietrzu. Z kieszeni płaszcza wyjęła swój telefon, by uchwycić w kilku migawkach nowego znajomego. Pstryk! Psiak spojrzał na nią, siadając naprzeciw dziewczyny. Uniósł pyszczek tak, by dokładnie było widać go na zdjęciu.

- Pumba! Pumba! – Usłyszała czyjeś nawoływanie. Po chwili do jej nozdrzy dotarł zapach świeżych perfum zmieszany z dymem tytoniowym. – Tyle razy ci mówiłem, że nie masz mi uciekać! – Wysoka postać stanęła nad nią, a pies spojrzał badawczym wzrokiem na swojego właściciela. Chwilę potem stał już obok niego, czekając na kolejną komendę.

Podniosła swój wzrok na mężczyznę. Miał na sobie zwykłe, szare dżinsy i znoszoną koszulkę, a na ramionach skórzaną kurtkę. Jego nos zdobiły ogromne okulary i kolczyk – septum. Przesunęła wzrokiem po pełnych wargach, dostrzegając dwa złote kolczyki. Uśmiechał się do niej szeroko i na pewno widział jak na niego patrzy. Cholera! Skarciła się w myślach. Odchrząknęła, przerywając krępującą ciszę.

- Na szczęście, twój… znaczy pana pies jest cały i zdrowy. – Uśmiechnęła się lekko, poprawiając opadające na twarz kosmyki jasnych włosów. Dopiero teraz dostrzegła, że i on nie był jej dłużny. Lustrował ją swoim przenikającym spojrzeniem. Czuła się dziwnie.

- Mów mi Bill. – Wyciągnął w jej kierunku szczupłą dłoń, ozdobioną kilkoma pierścionkami. Jego dłonie były zadbane, co od razu przykuło jej uwagę. Odwzajemniła gest, a kiedy poczuła jego miękką skórę, oniemiała. Czy to możliwe, aby facet był bardziej zadbany od niej samej? Nie żeby o siebie nie dbała, ale czasami zdarzało się jej zapomnieć o kremie do rąk czy balsamie do ciała, co przekładało się na miękkość jej skóry. Na jego twarzy pojawił się jeszcze szerszy uśmiech, a kilka sekund później przeszył ją swoim czekoladowym spojrzeniem. Skądś znała te oczy. Ich kształt i kolor. No tak! Brawo, Maria, za inteligencję! Stał przed nią Bill Kaulitz we własnej osobie. Mówił do niej, a ona czuła się jakby miała wielką gulę w gardle.

- Maria. – Stresowała się, choć działalność tego człowieka była jej całkiem obojętna. Nie była fanką ich muzyki, ani tym bardziej, fanką Wokalisty, jednak w kontakcie sam na sam wydawał się być bardzo czarujący, choć z jego ust padło raptem kilka słów.

- Miło mi cię poznać, Maria. Przepraszam za kłopot z Pumbą, ale ostatnimi czasy stał się zbyt otwarty dla nowopoznanych osób. – Wyszczerzył się, kucając, by pogłaskać psa. Gdzieś wcześniej widziała ich wspólne zdjęcie, a teraz taki obrazek miała na żywo. Bill Kaulitz bawił się ze swoim psem w berlińskim parku w jej obecności. Komedia!

- Może wyczuł, że lubię psy i mam w domu jednego. – Bardziej stwierdziła niż zapytała, a Bill tylko potwierdził skinieniem głowy. Już otwierał usta, by z czystej ciekawości zapytać o rasę, kiedy dziewczyna go wyprzedziła. – To mieszanka jamnika i labradora. Wiem, brzmi dość niewiarygodnie, ale może będziesz miał okazję go poznać.

- Dasz zaprosić się na kawę? – wypalił bez ogródek, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że wypowiedział swoje myśli na głos. Podrapał się po brodzie, a kąciki jego ust automatycznie powędrowały do góry, widząc zaszokowaną minę dziewczyny. – No co?

- Nic, nic… - Wzruszyła ramionami. – A nie boisz się, że jestem chorą psychicznie fanką i chcę ci zrobić krzywdę? – Spojrzała na niego spod kaskady długich, starannie wytuszowanych rzęs.

- Szczerze? Nie wyglądasz na taką. – Oboje wybuchli śmiechem, a echo ich radości niosło się jeszcze kilka dobrych sekund przez park. – Poza tym… Kochasz zwierzęta, a wychodzę z założenia, że zły człowiek dla innego człowieka będzie też złym dla czworonogów. – Uśmiechał się triumfalnie, widząc jej minę. Nie takiej odpowiedzi się spodziewała, choć musiała przyznać, że w podobnych kategoriach klasyfikowała ludzi. Ich pogodną rozmowę przerwał dźwięk wiadomości. Bill wyjął z kieszeni białego ajfona, krzywiąc się teatralnie do wyświetlacza.

Maddie: Jestem już w mieszkaniu. Czekam na Ciebie, Kocie… :-*

Na śmierć zapomniał, że dziewczyna właśnie dzisiaj wraca ze Stanów. Właśnie dzisiaj, kiedy spotkał tak intrygującą osobę i chciał lepiej ją poznać. Mruknął coś pod nosem, wystukując na klawiaturze wiadomość zwrotną.

Ja: Zaraz będę.

- Masz może jakąś kartkę i coś do pisania? – Zwrócił się do Marii, a ta pośpiesznie podała mu kawałek papieru i długopis. Zapisał rządek cyfr i wręczył karteczkę dziewczynie. – Muszę już lecieć, ale jak znajdziesz czas i ochotę, po prostu do mnie napisz. – Uśmiechnął się na pożegnanie i swoje kroki skierował w kierunku przeciwnym do jej. Zawołał Pumbę, który ostatni raz otarł się o nogawkę spodni i pobiegł w kierunku pana.

Stała w miejscu jeszcze przez chwilę, analizując całe to zajście. Trzymała w dłoni numer do Billa Kaulitza, za który wiele osób dałoby się pokroić. Och, wyobraziła sobie minę Olivii, gdy opowie jej całą tą historię. Zaśmiała się pod nosem i ruszyła w kierunku swojego mieszkania.