Rozdział drugi

Cześć, witajcie! :) 

Z tego miejsca chciałam podziękować za tak duży odzew pod pierwszym odcinkiem. Liczyłam na dwa, góra trzy komentarze, a tu proszę, pojawiło się ich dziesięć. Dziękuję! To niesamowite. 

Cieszę się również, że większości spodobał się pomysł na opowiadanie i cóż, zapraszam na drugi rozdział! Mam nadzieję, że odzew będzie równie imponujący! 

M.

_______________________________________________________________

Pierwsze wiosenne noce, w przeciwieństwie do dni, były chłodne. Berlin powoli zasypiał, a on sam najchętniej wtuliłby się w ciepłą kołdrę, zajmując całe dwuosobowe łóżko. Nie chciał tam jednak wracać ze względu na Maddie. Już od dłuższego czasu w ich związku coś się psuło. Każda kłótnia prowadziła do kolejnej, po której nie odzywali się do siebie przez kilka dni. Koło się zataczało, a on nie miał bladego pojęcia, jak temu zaradzić.

Westchnął cicho, otwierając kuchenne okno na oścież. Fala zimnego powietrza uderzyła w jego prawie nagie ciało. Objął się rękoma, przeskakując z nogi na nogę. Podziwiał panoramę miasta, kiedy podłoga w przedpokoju lekko zaskrzypiała pod czyimś ciężarem. Zamknął okno i odwrócił się przodem do dziewczyny. Jej kasztanowe włosy związane były w niedbały warkocz, a kusa koszulka nocna więcej odkrywała niż zakrywała. Duże, zielone oczy wpatrywały się w niego. Speszony, spojrzał na swoje stopy.

- Z mamą jest już lepiej… Wyniki są zadowalające. – Jej cichutki głos przerwał grobową ciszę. Podeszła bliżej, narzucając na jego zmarznięte ramiona ciepłą bluzę. Uśmiechnął się lekko, ale czuł, że to wszystko zbliża się ku końcowi. Jego fascynacja jej osobą powoli odchodziła w zapomnienie. Już sam nie wiedział czy to, co ich łączyło to miłość, a może tylko głupie zauroczenie. Maddie była piękną kobietą, ambitną i uroczą. Kiedy tylko pierwszy raz ją zobaczył, wiedział, że nie będzie mu obojętna. Do teraz...

- Cieszę się. Mam nadzieję, że ją ode mnie pozdrowiłaś? – Spojrzał na jej twarz, która nie wyrażała żadnych emocji. Aż za dobrze znał tę mimikę. Maddie odpowiedziała na jego pytanie skinieniem, a swoją drobną dłoń ułożyła na jego policzku. Przejechała nią po kilkudniowym zaroście, a chwilę potem odgarnęła niesforny kosmyk blond włosów i założyła je za ucho chłopaka. Czuł jej oddech na skórze. Była za blisko. Zdecydowanie zbyt blisko. W kontaktach damsko-męskich zawsze dominował, ale teraz, najzwyczajniej w świecie, czuł się zażenowany. Odsunął się na bezpieczną odległość, a dziewczyna westchnęła.

- Znów coś zepsułam? – Zaczęła niepewnie, nie patrząc w jego kierunku. Przebierała niespokojnie stopami – Dobrze wiesz, że jesteś trudnym człowiekiem, a wcale nic mi nie ułatwiasz… Bill, powiedz mi, czy ty mnie jeszcze kochasz? – Podniosła na niego swoje zielone, zapłakane spojrzenie. Czuła się bezsilna, bo ilekroć próbowała o niego walczyć, on nie pozwalał się do siebie zbliżyć. Paradoks.

Jej łzy były dla niego najgorszą porażką, a słowa, które przed chwilą wypowiedziała, kłębiły się w jego głowie. Co miał jej odpowiedzieć? Podszedł bliżej, wyciągając w jej kierunku ręce. Dziewczyna wtuliła się w drobne ciało, a jego dłonie automatycznie zaczęły gładzić ją po głowie. Swoim kojącym głosem próbował ją uspokoić, choć to nie było łatwe. Trwali tak kilka minut. Po chwili dziewczyna odsunęła się od niego, kierując swoje kroki do sypialni.

- Dobranoc, Bill. Jestem zmęczona, a jutro czeka nas poważna rozmowa. – Zniknęła za drzwiami ich wspólnej, jeszcze, sypialni.

Syknął pod nosem, kiedy po omacku przemierzał korytarz i uderzył się w kant szafki. Złośliwość rzeczy martwych! Wszedł na lekko oświetlony taras i odpalił papierosa. Zawsze dużo palił, ale w sytuacjach krytycznych zdarzało mu się wpadać w papierosowy trans i wypalać kilka trujących rurek z rzędu. Zaciągnął się mocno, po czym wypuścił powietrze ze świstem. Gdyby tylko Maddie tu była… Pewnie nie pozwoliłaby mu tyle palić. Zawsze powtarzała, że nie chce całować się z popielniczką. Uśmiechnął się szeroko, przymykając oczy. Oparł się o balustradę, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Zgasił niedopałek, rzucając go gdzieś w otchłań nocy. Przeczesał blond włosy ręką, a swoje kroki skierował do salonu, gdzie miał spędzić tę noc, a może i kilka następnych? Wizja spania na niewygodnej kanapie wcale mu się nie uśmiechała, ale musiał wszystko przemyśleć i poukładać sobie w głowie kilka spraw.

*

Siedziała na kuchennym blacie, a jej jasne włosy idealnie kontrastowały z czarną koszulką i ciemnymi dżinsami. Machała wesoło nogami i swoim zachowaniem wcale nie przypominała dorosłej już kobiety. Zaraz naprzeciwko niej, na cholernie niewygodnym krześle, siedziała kolejna jasnowłosa postać. Przyglądała się jej z zaciekawieniem, co jakiś czas upijając łyk domowej Pumpkin Spice Latte.

- Ty na serio spotkałaś Billa Kaulitza? Tego Kaulitza? – Spojrzała na nią, dobitnie akcentując nazwisko Muzyka. Maria zaśmiała się lekko, potwierdzając. – I nie masz zamiaru do niego napisać? – Drążyła temat. Ciekawość to jej drugie imię.

- Olivia, daj spokój… On już pewnie zapomniał, że dał mi swój numer. – Upiła łyk gorącej, malinowej herbaty – Poza tym, nie wiem nawet czy jest prawdziwy. – Odstawiła na blat kubek ze swoim imieniem, a Olivia tylko zmarszczyła czoło.

- Mam to sprawdzić? – Maria odruchowo chwyciła za swój telefon, spoglądając na wyświetlacz. Jej mina wyrażała mniej więcej coś na kształt ,,tylko się waż!” – Och, no daj spokój! – Zawtórowała radośnie, parodiując przyjaciółkę sprzed kilku chwil.

- Nie ma mowy! – Zsunęła się zwinnie z blatu i ukryła telefon w kieszeni, całkowicie zapominając o kawałku papieru, który leżał na komodzie. 

Po chwili usłyszała przeciągły dźwięk połączenia wychodzącego, a w mieszkaniu rozległ się męski głos.

- Bill Kaulitz, słucham? – Spanikowana spojrzała na roześmianą Olivię, której usta wykrzywiały się w triumfalnym uśmiechu. Chwilę potem dziewczyna rozłączyła się. Była taką osobą, która dążyła do celu po trupach. To w niej ceniła, bo właśnie tej zaborczości Marii brakowało.

- Wariatka… - Skwitowała ją cichym westchnieniem i choć wyglądała na niezadowoloną, w głębi duszy cieszyła się, że numer okazał się być prawdziwym numerem Wokalisty. Nie wiedziała jeszcze, czy skorzysta z niego, ale i tak wewnętrzna siła podpowiadała jej, że dobrze zrobiła, zapisując numer w pamięci telefonu.

- Stawiasz mi piwo! – Wesoły głos Liv wyrwał ją z rozmyśleń. Dziewczyna stała oparta o framugę drzwi wyjściowych i poprawiała opadającą na oczy grzywkę. – Lecę już, widzimy się jutro! Ach, zapomniałabym! Napisz do niego… Co ci szkodzi, hm?

Kto jak to, ale Olivia Kastner zawsze szła na żywioł, nie zważając na konsekwencje swoich wyborów. Pewnie gdyby to ona spotkała gwiazdę takiego formatu, jaką niewątpliwie był młodszy z braci Kaulitz, nie wahałaby się ani sekundy i napisała do niego. Ale właśnie tej odwagi, którą emanowała Olivia jej brakowało. Mari była spokojną i ułożoną osobą, a Livia nadrabiała swoją żywiołowością i poczuciem humoru. To, w jak idealny sposób się uzupełniały, doskonale tłumaczy ich wieloletnią przyjaźń i niekończącą się chęć przebywania w swoim towarzystwie.

I trzeba być wielkim przyjacielem i mocnym przyjacielem, żeby przyjść i przesiedzieć z kimś całe popołudnie tylko po to, żeby nie czuł się samotny. Odłożyć swoje ważne sprawy i całe popołudnie poświęcić na trzymanie kogoś za rękę. - Anna Frankowska.