Rozdział dwudziesty szósty

Minęła osiemnasta, a bramki jednego z klubów otworzyły się. Zaczął się krzyk, płacz i panika, a on znał to jedynie z opowieści. Do dzisiaj. Stał w cieniu przy bocznym wyjściu w kapturze na głowie. Szary dym unosił się wokół jego drobnego ciała, a umysł już lekko zmącony alkoholem, rejestrował każdy jeden ruch jego fanek. Przyszły tu dla zespołu, a ich ulubiony wokalista po raz kolejny miał wyjść na scenę pijany.

Poprawił swój makijaż i standardowo już upił łyk wina. Oszczędzał je jak tylko mógł, bo tylko ta butelka mu została. Dwie już wypił wcześniej, ale nie mógł się powstrzymać. W takich chwilach jak ta, kiedy wyrzuty sumienia wracały, w jego myślach dudnił głos Marii. Przymknął boleśnie powieki i ponownie się napił. Chciał zapomnieć, chciał jak najszybciej zapomnieć o tym, jak żałosny był w swoim postępowaniu. Przybrał jeden ze swoich świetnie wyuczonych uśmiechów i podążył w kierunku wyjścia na scenę, na której za chwilę miał stanąć.

I wtedy zgasły światła.

Stał z mikrofonem w ręku, a tłum skandował nazwę zespołu i ich imiona coraz głośniej i głośniej. Uśmiechał się, choć tak naprawdę miał ochotę zaszyć się w swoim apartamencie i spić się do upadłego. Odkąd zostawił Marię, miłość swojego życia, nie wiedział, co u niej, nie widział jej, a jedyną formą kontaktu z nią były głuche telefony, które po jakimś czasie przestała odbierać.  

- Jak się dzisiaj macie? – Krzyknął do publiczności, zrzucając z siebie skórzaną kurtkę, a fanki zaczęły wariować jeszcze bardziej. – Mam nadzieję, że dobrze się bawicie? – Oblizał seksownie wargi i przesunął wzorkiem po publiczności. W pewnej chwili zamarł i zamrugał kilkakrotnie.

To nie może być prawda.

Ponownie spojrzał w tamto miejsce, a mikrofon wypadł mu z ręki. Stał tam, nie wiedząc, co ze sobą zrobić, dopóki ktoś z ekipy nie zgarnął go za kulisy. Pozostała trójka muzyków nie wiedziała, o co chodzi. Georg i Tom wymienili porozumiewawcze spojrzenia, kiedy jeden z nich dostrzegł na widowni charakterystyczną blond czuprynę.

- Co Ty odwalasz, Kaulitz?! – Podniesiony i podenerwowany ton głosu Shiro Gutzie wypełnił pomieszczenie, a on na moment zapomniał, jak powinno się oddychać. – Myślisz, że możesz zachowywać się jak ci się żywnie podoba?!

- Widziałem ją… Stała tam, rozumiesz, stała! – Krzyknął w kierunku menagera, a w jego oczach pojawiły się łzy. – Idź po nią, proszę. – Szepnął łamiącym się głosem, osuwając się wzdłuż ściany.

Miał ochotę krzyczeć. Sam nie wiedział, czy z radości, czy wręcz przeciwnie. Przez półtora miesiąca nie dawał jej znaku życia, a ona pojawiła się tutaj. Pojawiła się nie ze względu na muzykę, dobrą zabawę, ale przyszła tutaj dla niego. Czuł się doszczętnie wypalony, ale zasługiwał na to. Za każdym razem, kiedy przypominał sobie, jakim egoistą się okazał, miał ochotę zrobić sobie fizyczną krzywdę. Chciał w jakimś stopniu odpokutować, a opcja bólu bardzo mu odpowiadała. Och, gdyby tylko wiedział, co Maria przechodziła bez niego… Gdyby tylko wiedział.

*

Do ostatnich minut przed rozpoczęciem koncertu myślała, czy decyzja, którą podjęła jest słuszna. W końcu zostawił ją… Wybiegł z jej mieszkania bez słowa, kiedy dowiedział się o ciąży. Nie sądziła, że tak łatwo uda jej się dopchnąć do pierwszego rzędu. Była szalona w swoim postępowaniu, bo która normalna kobieta w stanie błogosławionym idzie na koncert, gdzie wiek publiczności waha się od piętnastu do góra dwudziestu kilku lat? Olivia na wieść o jej genialnym pomyśle popukała się w czoło, ale zgodziła się jechać z nią na ten koncert. Ze swoją zaborczością i instynktem przywódczym szybko ustawiła sobie kilka dziewczyn, które bez słowa sprzeciwu, zrobiły im miejsce naprzeciwko sceny.

Koncert miał zacząć się za kilka minut, a widownia już skandowała imiona poszczególnych członków zespołu, choć to imię, przez którego wylała hektolitry łez, najgłośniej rozchodziło się po klubowej sali. Przeszedł ją mocny dreszcz, kiedy ostre światła rozbłysły, a na scenę wybiegł Tom z gitarą. Chwilę potem na scenie pojawił się Georg, a Gustav siedzący za perkusją, wyjawił się z ciemności. Muzyka rozbrzmiała w jej uszach, a tłum fanek napierał na barierki. Trzymała się ich mocno, choć Olivia dość dobrze chroniła ją przed zbędnym uciskiem. Przymknęła na chwilę powieki, a kiedy je otworzyła, ujrzała go. Badawczym wzrokiem zmierzyła go od góry do dołu, a jej uwadze nie umknął fakt, że Wokalista ledwo stał na nogach. Mogła tylko gdybać, co było powodem takiego zachowania. Bill nigdy nie stronił od alkoholu, ale przeczuwała, że w ostatnim czasie miał z nim większy problem.

Na dźwięk jego głosu coś mocniej ścisnęło ją w żołądku, choć po chwili ten nieprzyjemny skurcz zamienił się w masę fajerwerków. Pierwsze akordy gitary wprawiły tłum w jeszcze większą ekstazę, a Bill przejechał swoim zamglonym spojrzeniem i zatrzymał się centralnie na niej. To działo się tak szybko, że nawet nie zauważyła, kiedy ktoś zgarnął Billa za kulisy. Tom nerwowo spoglądał na Georga, a ten wzruszał ramionami. Uwadze fanek jednak nie umknęło, że chłopak spoglądał właśnie na nią. Uśmiechnęła się głupio, kiedy poczuła masę wpatrzonych w nią oczu. Nie wiedziała, czy wycofać się z tłumu, czy czekać na dalszą część show. Ktoś rozważniejszy pomyślał za nią i już po chwili szła za rosłym mężczyzną w koszulce z napisem ochrona, ciągnąc za sobą Olivię.

Przemierzali długi i ciemny korytarz, na którego końcu znajdowało się małe pomieszczenie, opisane jedynie nazwą zespołu. Kilka kroków przed uchylonymi drzwiami poczuła ten charakterystyczny zapach perfum bois d’argent. Tak właśnie pachniał Kaulitz – cyprysem, irysem, wanilią, miodem czy piżmem. Mieszanka wybuchowa, którą niegdyś uwielbiała czuć. 

- Zostawcie nas samych… – Zachrypnięty głos Billa dobiegł jej uszu, a dwóch dobrze zbudowanych ochroniarzy wraz z Olivią wyszło, zamykając za sobą drzwi.

Wokalista podniósł na nią swoje mokre spojrzenie, a starannie wykonany makijaż sceniczny spływał po jego policzkach, tworząc nieestetyczne plamy i smugi. Nie krył swoich łez, ona zresztą też tego nie robiła. Stali naprzeciwko siebie, nie mogą wydusić ani jednego słowa. Rozważał paść na kolana i błagać o wybaczenie, ale wtedy wydarzyło się coś, czego zupełnie się nie spodziewał.

- Nie płacz, Bill… To niczego nie zmieni… – Podeszła do niego, nieśmiało wtulając się w rozdygotane ciało chłopaka, który nie przypominał Billa sprzed całego tego zajścia. Nawet przez mocny makijaż widziała jego podkrążone oczy i szarą cerę.

- Przepraszam, myszko. Przepraszam…  – Gładził jej włosy, próbując się uspokoić, choć zbytnio mu to nie wychodziło. Nie za bardzo wiedział, jak ubrać swoje myśli w słowa. Miał ochotę wybiec na otwartą przestrzeń i wykrzyczeć, jakim skończonym palantem jest. – Po prostu… To wszystko mnie przerosło. Ta ciąża… – Oddalił się na tyle, by spojrzeć na delikatnie zaokrąglony brzuch Marii. – Który to miesiąc?

- Dopiero drugi, a dokładniej początek ósmego tygodnia… – Uśmiechnęła się lekko, układając malutkie dłonie w miejscu tworzenia się nowego życia, a po chwili i dłonie Billa wylądowały w tym samym miejscu, otulając spragnioną jego dotyku skórę.

- Mari? – Nie wytrzymał i nie czekając na odpowiedź dziewczyny, jednym sprawnym ruchem odwrócił ją przodem do siebie, wpijając się w jej idealnie skrojone wargi. Całował ją z pasją, a Maria nie pozostawała mu dłużna. Z namiętnością oddawała każdy pocałunek, sycąc się nim do granic możliwości, bo właśnie spełniało się jej marzenie. Marzenie o byciu szczęśliwą u jego boku.

*

Siedzieli w ciszy w jednym z hotelowych pokoi. Co prawda, pierwsze emocje opadły, ale i tak nie było mu łatwo. Z jednej strony chciał to wszystko naprawić, ale z drugiej tak okropnie bał się nowej roli, w której będzie musiał się odnaleźć. Bill Kaulitz ojcem? Dobre sobie! Przecież on nie miał nawet pojęcia, jak przebrać takiego malucha, a co dopiero jak nie zrobić mu krzywdy. Ukrył twarz w dłoniach, a leżąca obok Maria podniosła się do pozycji siedzącej. Lampka, która jako jedyna dawała światło, oświeciła jej twarz, ukazując zaschnięte ślady łez.

- Tęskniłam… Tak okropnie za tobą tęskniłam, Bill. – Spojrzała na niego, a jej wzrok ciągle był jakiś nieobecny i przygaszony. – Uczyłam się życia bez ciebie, ale z marnym skutkiem.

- Ja też, Mari, ja też… Ale nie miałem cywilnej odwagi, by się z tobą spotkać. – Ujął delikatnie jej dłoń i ucałował wierzchnią stronę, a potem złączył ich palce, by wolną ręką móc muskać jej miękką skórę.

- Więc co by było, gdybym się dzisiaj tutaj nie zjawiła?

- Pewnie usechłbym jak te kwiaty. – Spojrzał na stojący na komodzie wazon z przyschniętymi kwiatami, a Maria z uwagą śledziła każdy jego ruch. – A potem, gdyby było już za późno, wróciłbym błagając o szansę…

- Myślisz, że byś ją dostał? – Ułożyła dłoń na jego brodzie i przesunęła nią po policzku Wokalisty, delektując się miękkością i fakturą jego skóry. – Coś jeszcze nie daje mi spokoju. Dlaczego tak zareagowałeś? – Zmrużył lekko oczy, intensywnie nad czymś myśląc i choć nie lubił tak niewygodnych pytań, po tym wszystkim winien był jej wyjaśnienia.

- Nie… I tak dziwię się, że wybaczyłaś takiemu draniowi jak ja. – Na jego usta wkradł się szeroki uśmiech, pierwszy raz od niepamiętnych czasów, ale po chwili spoważniał i dodał: – Wystraszyłem się. Strach przed nieznanym, przed odpowiedzialnością… Stchórzyłem jak małolat, a kiedy zrozumiałem swój błąd, bałem się odrzucenia. Paradoks, prawda?

- Tak, to prawda i dobrze, że to zrozumiałeś. – Podniosła się zwinnie, by musnąć spierzchnięte wargi chłopaka.

To miał być szybki całus, który jednak przerodził się w namiętny taniec ich spragnionych języków. Nim się zreflektowała, jego usta błądziły już po policzkach i brodzie, kierując się ku szyi. Czuła jak w jej podbrzuszu szaleje fala nieopisanego szczęścia i podniecenia, jednak resztami samokontroli odepchnęła Billa od siebie, by móc spojrzeć w jego roziskrzone oczy.

-  Wybaczyłam, bo kocham tego drania do granic możliwości. – Po omacku odnalazła jego dłoń i splotła ich palce, po czym mruknęła: - Połóż się obok mnie. Chcę zasnąć, mając cię u boku i czując twoją obecność. – Bez zawahania wykonał jej polecenie, układając się na poduszce obok. Maria, wciąż trzymając go za rękę, zamknęła powieki, po chwili odpływając do krainy Morfeusza.  

Tej nocy jeszcze długo nie poszedł spać. Leżał obok niej, co jakiś czas gładząc po włosach i twarzy. Przyglądał się jak spokojnie śpi i uśmiecha przez sen, czując ciepło bijące od niego, a kiedy tylko mocniej wtuliła się w jego bok, delikatnie musnął jej czoło i jeszcze ciaśniej objął ją swoim ramieniem, a kilka minut później usnął wtulony w jej pachnące lawendą włosy.

(…)

Podenerwowany siedział na niewygodnej kanapie w hotelowym lobby, czekając na Shiro. W myślach układał formułkę, którą musiał mu powiedzieć, ale z każdym wymyślonym zdaniem miał wrażenie, że to wszystko jest głupie i bezsensowne. Rozbieganym wzrokiem rozglądał się po sali, a kiedy dostrzegł swojego menadżera, oblał go zimny pot. Shiro nie należał do grupy ludzi łatwych i idących na kompromisy. Był wybuchowy i zawsze stawiał na swoim, więc Bill tym bardziej miał utrudnione zadanie, ale nie mógł się poddać. Nie teraz.

- O co chodzi, że musiałeś się tak pilnie ze mną spotkać?

Wokalista nabrał powietrza w płuca i przygryzając nerwowo wargę, zlustrował wzrokiem zniecierpliwionego menadżera, po czym rzekł:

- Widzisz, muzyka nie jest już dla nas najważniejsza. Rozmawiałem przed chwilą z Tomem, Gustavem i Georgiem i wspólnie doszliśmy do wniosku, że potrzebujemy skupić się na życiu prywatnym. Jesteśmy na tyle dorośli, by w końcu założyć rodziny, a ja… – Zrobił krótką pauzę, by ponowanie nabrać odpowiednią dawkę powietrza, po czym pewnie powiedział: –  Będę ojcem.

Gutzie uniósł brwi w geście zaskoczenia, bo ostatnią rzeczą, której mógłby spodziewać się po młodszym z braci było ojcostwo. Przez długie sekundy milczał, a potem wybuchł niepohamowanym śmiechem, który echem niósł się po otwartej przestrzeni.

- Powiedz, że żartujesz. O cholera, ty nie żartujesz.

- Jak widzisz, jestem śmiertelnie poważny. O umowę z wytwórnią się nie martw, z nimi też rozmawiałem, dając im gwarancję, że w ciągu trzech lat wrócimy do gry. To wszystko, co chciałem ci powiedzieć. – Bill podniósł się z kanapy i już miał kierować się z powrotem do siebie, kiedy Shiro złapał go za rękaw bluzy, zmuszając do zatrzymania się.

- Chyba nie rozumiem. Co masz na myśli? Jaki powrót do gry?

- Zawieszamy działalność Tokio Hotel do bliżej nieokreślonej przyszłości.