Rozdział trzeci

Dzień dobry w ten ponury dzień! 

Nie miałam dzisiaj publikować odcinka, ale z racji tego, że dopadła mnie wena twórcza, mam dla Was mały prezent :D Ot, w ramach podziękowania za te miłe komentarze!

Poza tym, korzystam z dobrodziejstwa, jakim jest Internet, bo od kilku dni mam z nim ciągły problem. No nic, więcej nie marudzę i zapraszam na trzeci rozdział! :-)

M.

_______________________________________________________________

Rzadko bywał w rodzinnym domu, zdecydowanie za rzadko. Tłumaczył to sobie swoją pracą, ale nie oszukujmy się, po prostu nie chciał przebywać w jednym pomieszczeniu z facetem, z którym związała się jego mama. Choć od śmierci ojca minęło już kilka lat, nie mógł pogodzić się z tym faktem. Sam nie wiedział dlaczego tak bardzo za nim nie przepadał, bo to on przywrócił uśmiech na twarzy Simone. Mimowolnie uśmiechnął się i postanowił, że jeszcze w tym tygodniu zrobi jej niespodziankę. Czas na pojednanie – przeszło mu przez myśl.

Po skończonej piątkowej sesji prób wpadł jak burza do swojego mieszkania. Rzucił w kąt skórzaną torbę i ruszył do szafy, wyjmując z niej coś, w co mógłby spakować kilka rzeczy. Wybrał ubrania, które chciał ze sobą zabrać i niedbale je spakował. Z łazienki wziął podręczną kosmetyczkę, a następnie kluczyki od auta i portfel. Rozejrzał się, by upewnić się, że niczego nie zapomniał. Na szybko znalazł jeszcze kawałek papieru i nabazgrał kilka słów, wychodząc z mieszkania.

Pojechałem do Magdeburga… Odezwę się niedługo. Bill

Droga do domu minęła mu bez żadnych ekscesów, no może oprócz zablokowanego przez korki miasta, ale to go nie zdziwiło. Było po piętnastej, a Berlin dopiero zaczynał tętnić życiem. Zaparkował pod jednym z najskromniejszych domów i uśmiechnął się, widząc, jak ich psiak rusza w jego kierunku, merdając szczęśliwie ogonem. Kochał psy, zdecydowanie, a Pumbę traktował jak największy skarb. Wszedł na posesję z wielkim uśmiechem, kiedy dostrzegł rodzicielkę idącą w jego kierunku.

- Bill, synku! – Zawołała radośnie, a on przytulił ją mocno. Kobieta poczochrała jedynie burzę jego blond włosów, mocniej wtulając się w ciepłe ciało. Nie często zdarzało się, że Bill ją odwiedzał. Ciągle nie mógł pogodzić się z jej decyzją, ale jest dorosły i powinien chyba wiedzieć, że życie pisze niespodziewane scenariusze. No właśnie, powinien…

- Związek z Gordonem bardzo ci służy. – Uśmiechnął się szeroko, a Simone spojrzała na niego wzrokiem pod tytułem ,,co dzisiaj brałeś?”. Wybuchł gromkim śmiechem, a kobieta przyglądała mu się z zaciekawieniem.

- Dobrze się czujesz? – Zapytała i przyłożyła swoją ciepłą dłoń do jego czoła. Bill tylko pokiwał głową, a uśmiech nie schodził z jego ust. Simone dosyć wycierpiała przez jego ignorancję, a przecież Gordon nie zrobił mu nic złego… Sprawił tylko, że w matczynym sercu na nowo pojawiła się wiosna, ustępując męczącej i depresyjnej aurze. Raz jeszcze mocno ją przytulił, po czym oboje weszli do niewielkiego domku na obrzeżach miasta.

*

Magdeburg z pewnością nie należał do najpiękniejszych miejsc na świecie, ale uwielbiała tu przebywać. Często w wolne weekendy wsiadała w pociąg, by choć na chwilę pooddychać tym czystszym powietrzem. Pospacerować ulicami starego miasta i nacieszyć oko wszędobylską zielenią. To miejsce ją inspirowało i pozytywnie wpływało na jej samopoczucie. Tak samo było teraz, kiedy przemierzała tak znane sobie ulice ze słuchawkami w uszach. Zostawiła swoje mieszkanie i pupila pod opieką Olivii, by samej odetchnąć od codzienności i w ciszy pouczyć się do kolejnego egzaminu.

 

Lekki, wiosenny wiaterek rozwiewał jej niedbale spięte włosy, a słońce nieśmiało zaglądało zza chmur, by ogrzać spacerowiczów. Przysiadła na jednej z ławek, a widok jaki serwowała jej matka natura, zapierał oddech. Wszystko było tak piękne i zielone, a na widok rozkwitających pąków drzew uśmiechała się szeroko. Zapatrzyła się w jeden punkt gdzieś na horyzoncie, całkowicie wyłączając się na otaczający świat. Minęło kilka minut, a może sekund, kiedy czyjaś ozdobiona świecidełkami dłoń wyrwała ją z letargu. Spojrzała w lewo, a obok niej, na tej samej ławce, siedział nie kto inny jak Bill Kaulitz. Miał na sobie szare, dopasowane dżinsy, białą koszulę i wiosenny trencz. Jego włosy gładko ułożone były niezłą odmianą po artystycznym nieładzie, z którym spotkała go kilka dni temu. I pachniał tak świeżo…

- Cześć, Maria! – Klasnął w dłonie, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Co za zbieg okoliczności!

- Przez… znaczy przypadek. – Odwzajemniła jego gest, mocno zaciągając się powietrzem zmąconym jego zapachem i zapachem czekoladowych Black Devili.

Przez chwilę wpatrywali się w siebie w ciszy.

- Nie napisałaś… – Odezwał się po kilku minutach, całą swoją uwagę skupiając na jej pełnych wargach.

- Miałam dużo zajęć. Wiesz, praca i studia. – Pokiwał głową, bo sam nie miał ostatnio za wiele czasu. I tak cudem wybłagał o kilka dni wolnego.

- Co studiujesz? – Wypalił, ale nie mógł nic na to poradzić, że był ciekawski. – Oczywiście, jeśli chcesz się tym ze mną podzielić. – Zreflektował się, wpatrując w jej niebieskie oczy.

- To żadna tajemnica, studiuję kosmetologię. – Czuła na sobie jego palące spojrzenie, ale podobało jej się to. Fakt, tak śmiałe zachowanie płci przeciwnej zawsze trochę ją peszyło, ale Bill miał coś w sobie, czego nie mieli inni mężczyźni. Był dobrym słuchaczem.

- Ciekawy kierunek! W zasadzie jestem winien ci kawę, więc może dasz się teraz gdzieś wyciągnąć? Tutaj niedaleko jest świetna kawiarenka. – Wstał, poprawiając delikatne zagniecenia w beżowym płaszczu.

- Jasne, prowadź.

*

Po dziesięciu minutach spaceru dość wolnym tempem znaleźli się pod Kaffeehaus Köhler. Bill, jak na prawdziwego dżentelmena przystało, otworzył frontowe drzwi przed Marią, uśmiechając się szeroko. Uśmiech to jego domena, cecha charakterystyczna, którą najlepiej zapamiętała z ich pierwszego spotkania.

Swoje kroki skierowali do jednego ze stolików przy oknie, z którego rozciągał się widok na przepiękną część miasta.

Siedzieli w ciszy, co jakiś czas obserwując się uważnie. Bill bawił się swoim telefonem, a Maria stukała paznokciami pokrytymi czerwonym lakierem o blat stolika, podziwiając wystrój wnętrza. Kawiarenka prezentowała się bardzo ładnie. Jasne ściany idealnie współgrały z ciemnymi, hebanowymi meblami, a cicha muzyka puszczona w tle dodawała temu miejscu swoistego uroku i domowej atmosfery. Grobową ciszę między dwoma spiętymi osobami przerwał kelner, wręczając im karty dań oprawione w jasną skórkę.

- Dziękuję. – Blondyn posłał kelnerowi jeden ze swoich firmowych uśmiechów, a policzki młodego chłopaka pokryły się szkarłatem. Szybko odwrócił wzrok, oddalając się na bezpieczną odległość. Obserwująca tą scenę Maria uniosła wysoko brwi. – No co? – Zwrócił się do niej, zwilżając lubieżnie wargi.

- Nie wiedziałam, że tak działasz na mężczyzn. – Przyznała i poczuła dziwne uczucie… zazdrości? Nie, to nie mogła być zazdrość. Znali się raptem kilka dni, a zdążyła go już polubić. Kolejną kwestią było to, że cholernie jej się podobał. Jego styl, ekspresja… Pociągał ją, ale na razie byli tylko znajomymi, a ona mając swoje zasady i nie mogąc ich złamać, odsuwała od siebie te niegrzeczne myśli najdalej jak mogła.

- Sam dopiero oswajam się z myślą, że mogę podobać się facetom. – Rzucił niby od niechcenia, a jego policzki przybrały kolor soczystej maliny. – A ty nigdy nie doświadczyłaś tego uczucia, że podobasz się kobietom? – Spojrzał na nią badawczym wzrokiem, a role się odwróciły i to ona przypominała dorodnego buraka.

- Miałam taki mały epizod z kobietą… ale to stare dzieje. – Kąciki jej ust powędrowały do góry, a dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że wyjawiła mu sekret, o którym nawet Olivia nie miała pojęcia. Podniosła swój wzrok na Kaulitza, a jej niebieskie tęczówki świdrowały go na wskroś.

- No, no! Nie podejrzewałbym cię o to. – Zaśmiał się, przygryzając wargę w tak seksowny sposób, że na chwilę zapomniała jak się oddycha. Coraz bardziej ją podniecał.

- Wielu rzeczy o mnie nie wiesz. – Odgryzła mu się, pokazując język ozdobiony srebrną kuleczką. Przejechała nim po muśniętych jedynie balsamem ustach.

- Przebywanie z tak piękną kobietą w jednym pomieszczeniu, przy jednym stoliku powinno być zakazane. – Parsknął śmiechem, a ludzie siedzący nieopodal ich stolika, spojrzeli w ich kierunku z wyraźnym zainteresowaniem. – Skupmy się! Mam ochotę na karmelowe latte i sernik wiedeński, a ty?

- Hm… potrójne espresso i tarte z jagodami. – Bill gestem dłoni przywołał kelnera, który zanotował ich zamówienie i zniknął gdzieś za filarem dla pracowników.

Przez kolejne kilka minut siedzieli w ciszy. Blondyn co jakiś czas posyłał jej swoje spojrzenie, a ona odwzajemniała to szerokim uśmiechem. W jego myślach znów pojawiła się Madeleine i to, jak różna była od towarzyszącej mu Marii. Różniły się praktycznie wszystkim. Kolorem włosów, kolorem oczu, wzrostem i charakterem. Maddie była bardziej zaborcza i uparta, a z tego, co wywnioskował Maria to raczej dość spokojna i rozsądna dziewczyna. I choć podobnie jak blondynka, często kierował się zdrowym rozsądkiem, tak teraz czuł się jak gówniarz, który pierwszy raz w życiu ma dziewczynę. Jego trzeźwe myślenie wyparte zostało przez zauroczenie, bo jak inaczej można nazwać to, że odkąd ją poznał, trzy-czwarte jego myśli dotyczy właśnie Marii? Jej pełnych warg, długich blond włosów, tego niewinnego spojrzenia. Nie zauważył nawet, kiedy kelner przyniósł ich zamówienie. Tępym wzrokiem wpatrywał się w swoje dłonie, a z letargu wyrwały go słowa dziewczyny.

- … pociąg do Berlina. – Spojrzał na nią i zamrugał nerwowo.

- Wybacz, zamyśliłem się… Mogłabyś powtórzyć?

Maria spojrzała na niego spod kurtyny długich rzęs, a kosmyki jej jasnych włosów zalotnie opadły na twarz.

- Mówiłam, że powinnam się niedługo zbierać, jeśli chcę zdążyć na pociąg do domu. – Bill spojrzał na nią wzrokiem pod tytułem ,,już?”, a w jego głowie zaświtał genialny pomysł.

- Odwiozę cię. – Rzucił głosem nie cierpiącym sprzeciwu i uśmiechnął się szeroko. – Mama na pewno zrozumie, że musiałem… jestem dżentelmenem i nie pozwolę tułać ci się samej. W dodatku wieczorem.

- Dziękuję, ale nie musisz…

- Koniec, kropka! To postanowione. – Uniósł wysoko brwi, ciesząc się, że może jej pomóc. Z kieszeni wyjął portfel, a z niego banknot o wysokim nominale i wsunął go pod podstawek filiżanki. – Chyba nie myślałaś, że pozwolę ci za siebie płacić? – Pokręcił z niedowierzaniem głową. Machnął kelnerowi, że wychodzą i podobnie jak przy wejściu, otworzył przed Marią drzwi.

- Nie wiem jak ja ci się odwdzięczę. – Złapała go pod rękę, przykuwając tym samym ciekawskie spojrzenia gapiów. Zarówno ona, jak i główny zainteresowany wymienili porozumiewawcze spojrzenie, kierując swoje kroki w kierunku strzeżonego parkingu, gdzie Bill zaparkował swój wóz. 

I czuła jego zapach. Tak seksowny. Tak ciężki. Tak ostry. I podziwiała jego skupioną minę, kiedy prowadził, zaciskając dłonie na kierownicy. I czuła, że ten wieczór nie skończy się zwykłym ,,cześć"...