Rozdział czwarty

Niespodzianka! :)

Będę się powtarzać, ale co tam. Dziękuję za wszystkie komentarze, zarówno tutaj, jak i na drugim blogu. Miło wiedzieć, że nie piszę dla siebie, bo jednak Wasze opinie motywują do dalszej pracy :) 

I dzisiaj, dla odmiany, będzie z dedykacją. 

Dla Convulette. Za wszystkie miłe słowa :) Mam nadzieję, że taki przebieg akcji Ci się spodoba! 

_______________________________________________________________

Lśniące, białe audi Q5 zaparkowało pod jednym z bloków niedaleko centrum. Rzadko widywało się takie auto na niemieckich ulicach i wszędzie tam, gdzie się nim pokazał, wzbudzał zainteresowanie. Jedni patrzyli na niego z pogardą i zazdrością, inni zaś podziwiali białego mustanga niemieckich autostrad. Tak samo było teraz, kiedy grupka nastolatków stanęła w pobliżu auta, obserwując go maślanymi oczyma. Szeptali coś między sobą, a Bill uśmiechnął się tylko pod nosem. Bawiło go to, choć sam pamiętał, jak w wieku szkolnym zachwycał się z bratem nowymi samochodami i kolekcjonował magazyny o tej tematyce.

Wysiadł zgrabnie z auta, a chwilę potem otworzył drzwi od strony pasażera. Podał Marii dłoń, a ta chwyciła się mocno i prawie wpadła w jego ramiona. Chrząknęła cicho, rumieniąc się.

- Dziękuję za podwózkę, Bill. – Delikatnie wtuliła się w jego tors, a on przytulił ją tak, jakby byli bliskimi znajomymi. Czas się zatrzymał, a ona stała w jego objęciach, wdychając tak dobrze znany zapach.

Odsunęła się na bezpieczną odległość i już chciała odchodzić, kiedy blondyn złapał ją mocniej za rękę i całą namiętnością i tęsknotą, jaką w sobie kłębił, wpił się w jej wargi. Był namiętny, ale stanowczy. Całował ją bez opamiętania, raz po raz kąsając dolną wargę dziewczyny. Jej usta były słodsze niż najlepsze ciastko. Oddychał spazmatycznie, a kiedy poczuł jej rękę pod swoją koszulką – nie wytrzymał. 

Pchnął ją na maskę samochodu, przywierającym całym ciężarem do jej rozgrzanego ciała. Ta chwila była tylko ich. Zapoznawali się ze sobą, wymieniając długie i namiętne pocałunki. W końcu jego usta zsunęły się na szyję, pieszcząc ją zachłannie. Przygryzał wrażliwe miejsca i przesuwał językiem po gorącej skórze. Swoją wędrówkę zatrzymał na obojczykach, by musnąć je ostatni raz.

Musiał to skończyć teraz, kiedy miał jeszcze w sobie resztki samokontroli. Nieco dziwne byłoby uprawianie seksu na masce auta w samym sercu stolicy Niemiec. Zaśmiał się do swoich myśli i odsunął od dziewczyny. Jej zamglone spojrzenie było dla niego najlepszą nagrodą. Posłał jej szeroki uśmiech, po czym zniknął za kierownicą auta i odjechał z piskiem opon.

Stała w tym samym miejscu, w którym trzymał ją w ramionach. Serce biło jak oszalałe, a policzki piekły ją niemiłosiernie. Oddychała głośno. Rozejrzała się nerwowo po okolicy, mając nadzieję, że nit nie widział ich namiętnego pożegnania. Ruszyła w kierunku klatki schodowej, a coś w jej kieszeni zawibrowało.

Bill: Myśl o mnie, kiedy będziesz zasypiać :-*

Wpadła do mieszkania jak burza i od razu rzuciła się w kierunku łazienki, nie zwracając uwagi na przyjaciółkę i cieszącego się psa. Zamknęła drzwi na zasuwę, opierając się o umywalkę. Bill Kaulitz ją pocałował! Ją! Najzwyklejszą z najzwyklejszych berlińskich studentek! Oparła czoło o chłodną taflę lustra, pozwalając słonym łzom spływać po jej twarzy. Biła się z myślami, bo nie mogła się w nim zakochać. Nie w kimś, kto jest sławny. To zbyt ryzykowne. Dobrze się dogadywali, ale nie mogła mu pozwolić na nic więcej. Na żadne pocałunki i odważniejsze pieszczoty. Nie mogła! Nie zniosłaby tego. Zaszlochała cicho, ale na tyle głośno, by dźwięki jej rozpaczy dotarły do uszu Olivii.

- Mari? Co się stało? Otwórz… Pogadajmy. – Łagodny głos Liv lekko ukoił jej zszargane nerwy. Podeszła do drzwi, otwierając je. Makijaż doszczętnie zmieszał się z łzami, podobnie jak jej zdrowy rozsądek z pragnieniem miłości.

- Liv, ja nie mogę! Nie mogę się w nim zakochać, rozumiesz?! Nie mogę! – Zaciśnięte piąstki dziewczyny uderzały w ramię zaskoczonej Olivii. Jeszcze nigdy nie widziała przyjaciółki w takim stanie.

- W kim, skarbie? W kim nie możesz się zakochać? – Głaskała jej włosy, a Maria łkając, moczyła jedną z ulubionych koszulek dziewczyny.

- W Billu… Nie mogę, rozumiesz? Nie mogę… – Szeptała będąc w jakby transie.

- Dlaczego nie możesz? To facet jak każdy inny. Mar, spójrz na mnie… Maria! – Przestraszona dziewczyna podniosła zapłakane powieki na twarz Olivii. Ta nie wyrażała żadnych emocji, choć jej oczy aż błyszczały ze złości. Złości na nią, bo przecież nie chciała podjąć rozmowy, która z pewnością by pomogła…

- Zrób mi herbatę, proszę… – Jej głos był słaby i drżący, ale już nie płakała. Nie płakała, a to zaliczyć można do małych sukcesów. Olivia pokiwała głową i udała się w kierunku kuchni.

Kilka minut później siedziały już na kanapie. Liv z kubkiem mocnej kawy w ręku cierpliwie czekała aż jej przyjaciółka otworzy się i powie wszystko, co leży jej na sercu. Minuty mijały, a ona zdążyła w tym czasie wypić gorący trunek.

Maria tępo wpatrywała się w swoje różnokolorowe skarpetki.

- Ja… Znaczy on… Pocałował mnie. – Zaczęła cichutko, dotykając dłonią spierzchniętych warg, jakby szukając czegoś, co mogłoby być śladem ich występku. – I dotykał… Robił ze mną to co chciał… I wiesz? Prawie pieprzyłby mnie na masce swojego audi. – Zaśmiała się, a jej spojrzenie rozbłysło.

- O nie… Ty tego chciałaś! Chciałaś żeby właśnie tam cię wziął… Maria, nie poznaję cię! – Olivia z udawanym przerażeniem trzymała się za głowę, choć tak naprawdę cieszyło ją to, że blondynka otwiera się na nowe znajomości. Przecież jak każdy zasługuje na szczęście.

*

Tej nocy niebo nad Magdeburgiem było wyjątkowo roziskrzone. Miliony migoczących punkcików układały się w różne finezyjne kształty, po których wodził wzrokiem i choć wskazówki zegarka na jego nadgarstku wskazywały już drugą w nocy, wcale nie był śpiący.

Wciąż myślami wracał do tego, co wydarzyło się w Berlinie. Ten pocałunek… On nie powinien mieć miejsca. Nie teraz. Zbyt krótko znał Marię, ale nie mógł sobie odmówić spróbowania tego jak smakują jej usta.

Siedział tak jeszcze chwilę, kiedy na swoich ramionach poczuł ciepły koc, a zaraz po tym miejsce obok niego zostało zajęte przez średniego wzrostu blondynkę. Simone patrzyła na niego w dokładnie taki sam sposób, jak robiła to dziesięć czy piętnaście lat temu.

- Odkąd wróciłeś z Berlina coś cię gryzie… – Jej spokojny ton głosu zawsze był lekarstwem na całe zło świata. Ona i Tom byli dla niego jak najlepsi przyjaciele, ale to z mamą mógł szczerze porozmawiać, nie bojąc się docinek, z których słynął starszy bliźniak.

Milczał.

- Wygadaj się, Billy. To ci pomoże. – Rodzicielka mocniej złapała jego dłoń, pozwalając sobie na delikatne głaskanie wierzchniej strony.

- Moje życie to jedno, wielkie pasmo komplikacji… – Zaśmiał się pod nosem. – Myślałem, że mam całkiem poukładane życie… Wiesz, że chciałem się oświadczyć Maddie? – Spojrzał w oczy matki, szukając w nich choć krzty zrozumienia.

- Chciałeś? To znaczy, że już nie chcesz? – Simone objęła go mocniej, a Bill ułożył głowę na jej ramieniu. Była dobrym słuchaczem, a cechę tę sam odziedziczył.

- Byłem pewny, że ją kocham! Byłem pewny swoich uczuć na sto, ba, na dwieście procent, ale w moim życiu pojawił się ktoś, kto zweryfikował wszystko… Mamo, ja się zakochałem. W końcu to, co wmawiałem sobie i innym znalazło pokrycie. Prawdziwa miłość… Od pierwszego wejrzenia… No, może drugiego. – Uśmiechnął się szeroko. – Ma na imię Maria i nieźle namieszała w moim sercu...

- Synku, pozwól, że coś ci opowiem…

Miałam w liceum koleżankę, której rodzice negowali każdy jej wybór. Nieważne, czy chodziło o kolor kokardki do włosów, czy wybór tak ważny, jak przyszły mąż. Każda jej propozycja była odrzucana i tak też się stało, kiedy Hilda próbowała im przedstawić mężczyznę, w którym się zakochała i z którym chciałaby dzielić resztę życia. Ojciec zrobił jej awanturę, wyrzucając chłopaka za drzwi. Krzyczał, że on sam, osobiście wybierze jej męża. Tak też zrobił. Niecałe dwa tygodnie później, Hilda w wieku osiemnastu lat została żoną dobrze prosperującego lekarza. Ojciec z matką byli w siódmym niebie, a ona? Umierała z miłości i tęsknoty. Żyła tak przez dziesięć lat. Nieszczęśliwa w swoim na pozór idealnym życiu i wiesz co? Po tych dziesięciu latach zbuntowała się i odeszła od męża. Zostawiła całe swoje życie z tyłu, by po latach pobrać się z ukochanym, który na nią czekał. Są razem do teraz i zawsze kiedy się spotykamy, oboje emanują szczęściem.

- Do czego zmierzasz?

- Do tego, że nie warto niczego robić na siłę i dążyć do tego, by za wszelką cenę być szczęśliwym. Rozumiesz, Billy? – Kobieta wstała ze swojego miejsca, uśmiechając się pod nosem. Bill wyglądał na zaskoczonego jej historią, ale czuła, że podjął słuszną decyzję. Ucałowała go w czoło i zniknęła, zostawiając go w samotności.

- Dziękuję... – Szepnął cichutko, pogrążając się we własnych myślach.

Bo samotność to najlepszy kompan, kiedy próbujesz zastanowić się nad sensem swojej egzystencji.