Rozdział piąty

[Podkład muzyczny: Shane Wirkes - House Practice]

Z pamiętnika Madeleine Neuer;

21 maj 2014.

Drogi Pamiętniku,

W zasadzie nie wiem, po co to robię, ale czuję, że muszę się komuś wyżalić. Nie mam przyjaciół, bo on nie pozwolił mi ich mieć, a papier przyjmie wszystko… Nawet moje łzy, które teraz kapią na prawie pustą kartkę.

To wszystko… To całe piekło, które musiałam przejść, by być szczęśliwa… by być bliżej jego właśnie się skończyło. Mój rozum krzyczy ,,nareszcie”, a moje serce właśnie rozpadło się na tysiąc małych kawałeczków, których nic już nie sklei. NIC!

Już kilka tygodni temu, dokładnie sześć, coś zaczęło się między nami psuć i jak początkowo myślałam, że to wina ciągłego stresu związanego z wydaniem albumu i przyszłą trasą, ale nie… To było coś poważniejszego.

Minuty bez niego zamieniały się w godziny. Godziny w dni. Dni w tygodnie. Oddalaliśmy się od siebie z każdym słowem. Z każdym kolejnym dniem ściana między nami była jeszcze mocniejsza, jeszcze potężniejsza. Była nie do pokonania.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że zapewniał mnie, że jestem tą jedyną. Że jestem tą, którą kocha najbardziej. Kochając się ze mną powtarzał, jak cudowna jestem, a wystarczyło jedno, JEDNO pierdolone spotkanie, które wywróciło nasze w miarę poukładane życie do góry nogami.

Siedzę teraz w naszym wspólnym łóżku, czując unoszący się w powietrzu zapach jego perfum. Był tutaj, kiedy miał pewność, że mnie nie było w mieszkaniu. Wychodził wcześnie rano, by uniknąć spotkania ze mną i wracał w nocy, kiedy już spałam. I tak każdego dnia. KAŻDEGO pieprzonego dnia robił tak samo. Niszczył mnie. Psychicznie i fizycznie. Raz na zawsze zniszczył we mnie zdolność kochania drugiej osoby. Stłamsił wszystkie iskierki nadziei, którą żyłam aż do wczoraj.

Wpadł do mieszkania jakiś taki… przygaszony. Włosy miał zmierzwione, a na jego policzkach widziałam łzy. Przez chwilę poczułam wypełniające mnie szczęście. Myślałam, że zrozumiał swój błąd i przyszedł go naprawić. O, naiwna ja!

Przysiadł na brzegu łóżka. Widziałam, że bił się z myślami. Widziałam jego zmartwione spojrzenie pozbawione tego charakterystycznego dla niego blasku. Wyglądał tak niewinnie… Zbliżyłam się do niego, by ująć jego dłoń i przyłożyć do swojego policzka. Te kilka sekund, przez które czułam jego dotyk rozbudził we mnie nadzieję, ponownie… ale jak szybko pochwyciłam jego dłoń, tak szybko ją zabrał. Jedyne namacalne źródło jego bliskości zniknęło skrzętnie ukryte w materiale kieszeni.

- Musimy porozmawiać, Maddie… Poważnie porozmawiać. – W jego głosie słyszałam wyrzuty sumienia. Czułam, że to, co zaraz mi powie złamie mi serce, ale dzielnie trwałam u jego boku. Czekałam w skupieniu na dalszą część jego wypowiedzi.

Cisza trwała i trwała. Sama nie wiem jak długo. To było przerażające i z każdą sekundą moje myśli zmieniały się w pobojowisko. Czułam, że siwieję z nerwów.

- Podjąłem decyzję… Nie mogę już żyć wbrew sobie i wbrew temu, co czuję. Nie kocham cię Mad… Nie wiem, czy kiedykolwiek kochałem.

Te słowa były dla mnie jak dawka tiopentalu, która rozprzestrzeniając się w moich żyłach, zabijała mnie skutecznie. Bez trudu przemierzała kolejne odcinki w krwiobiegu, by zatrzymać akcję serca. W tamtej chwili umarłam. Umarła moja miłość i nadzieja. Nadzieja na lepsze jutro.

Nigdy mnie nie kochał. Nigdy. N. I. G. D. Y. Po co kłamał? Po co udawał? Po co marnował swój czas? Czułam się jak lalka, którą ktoś się pobawił, a kiedy już się znudziła, wyrzucił ją do pierwszego lepszego śmietnika.

Łzy spływały po mojej twarzy. Kiedyś powiedział mi, że łzy kobiety są dla niego najboleśniejszą porażką. Nie przytulił mnie. Nie otarł słonych kropelek. Wpatrywał się w jakiś punkt na ścianie, a jego oddech był przyśpieszony. Wzrok nieobecny.

- Jak jej na imię?

Zapytałam, choć nie chciałam tego wiedzieć. Nie chciałam wiedzieć jak wygląda. Nie potrzebowałam kolejnego gwoździa do mojej trumny.

Nie odpowiedział.

Wstał z kanapy, rzucając mi ostatnie spojrzenie. Już sama nie wiedziałam, czy to, co dostrzegłam w jego oczach to łzy, czy może iskierki szczęścia. Pozbył się problemu. Pozbył się kobiety, z którą spędził trzy lata. O zgrozo… Wyrzucił mnie ze swojego życia, jak psa, który tylko przeszkadza rodzinie wyjechać na upragnione wakacje.

- Jeszcze mnie popamiętasz!

Krzyknęłam, choć moje wargi ledwo drgnęły. Zatrzymał się na środku salonu i wpatrywał we mnie, próbując odgadnąć, co mam na myśli. Bez słowa wstałam z miejsca, kierując się do łazienki. Przez chwilę czułam jego obecność, ale wyszedł z mieszkania, trzaskając drzwiami.

I tak oto skończyła się moja miłosna historia. 
Farsa. Sztuczność. Lawina kłamstw.

Może to i lepiej, że odszedł? Widział moje oczy pełne łez. Mój lęk wymalowany na twarzy. Czułam się naga i bezbronna, a tak bardzo chciałam być silna.

W ataku mojej histerii i furii szklana tafla zdobiąca łazienkę stłukła się w drobny mak, co idealnie oddawało stan mojej duszy. Była tak samo zniszczona. Tak samo poraniona jak moje dłonie i krwawiła tak mocno, aż widziałam ścieżki brunatnej cieszy spływającej od nadgarstka w dół, kapiąc na ciemne kafelki.  A nie! Przecież to moja własna krew.

Zaśmiałam się nerwowo.

Upadłam na podłogę. Nie zważałam na to, że siedzę pośród rozbitego szkła i krwawię. Ten fizyczny ból był niczym w porównaniu do tego, co czułam.

Postanowiłam, że się zemszczę. Zemszczę się za każdą jedną łzę, którą przez niego uroniłam. Za każdą jedną samotną noc, kiedy miał być obok mnie. Za każde kłamstwo, które padło z jego ust. Za wszystko, co mi zrobił.

Ta zemsta będzie smakować wybornie.

Ogarnął mnie szaleńczy, wręcz przerażający śmiech. Tak pusty, a jednocześnie tak przepełniony goryczą. Tak mogła śmiać się tylko kobieta, której ktoś przed chwilą boleśnie wyrwał serce. Pozostawiając jedynie pulsującą ranę.