Rozdział szósty

Uff, w końcu udało mi się dopracować ten odcinek do końca. Nie było łatwo, bo kilka razy poprawiałam poniższą scenę, ale teraz jest dobrze. Jestem zadowolona z całości. 

Ten odcinek chciałabym zadedykować Dee. Za wszystkie komentarze, które czytałam z wielkim uśmiechem na ustach oraz za wymianę tych kilku wiadomości na fejsie. Dziękuję! ♥ 

Mam wielką nadzieję, że szóstka przypadnie Ci do gustu! 

_______________________________________________________________

Przemierzał puste ulice Berlina, nie mając zupełnie pojęcia, dokąd tak uparcie pędził. Pokonywał kolejne kilometry, a w pewnej chwili zrozumiał, że porusza się w kółko. Wciąż jeździł tymi samymi drogami, usilnie próbując zapomnieć, jak potraktował Maddie. Czuł się jak śmieć, bo nie takie wartości przekazywał mu ojczym. Zawsze powtarzał, że kobiety należy traktować z szacunkiem, a on właśnie złamał serce jednej i zachował się jak ostatni dupek.

Zaparkował pod sklepem monopolowym i z cwanym uśmiechem wszedł do środka. Czuł na sobie skrępowane spojrzenia pracowników i klientów, a ukradkiem dostrzegł, że ktoś go nagrywa i robi zdjęcia. Nie przejął się tym. W normalnych warunkach pewnie podszedłby do tej osoby i grzecznie poprosił o wyłączenie sprzętu, jednak teraz spływało to po nim.

Pochwycił z półki trzy butelki Jacka Danielsa i paczkę Cameli, po czym podszedł do kasy. Zaszokowana kasjerka posłała mu głupi uśmiech i drżącymi dłońmi kasowała wybrane przez niego produkty. Zacmokał z zaciekawieniem, lustrując ją wzrokiem. Przygryzł wargę, a dziewczyna zarumieniła się.

Drżącym głosem wychrypiała cenę do zapłaty, a on rzucił na ladę banknot z dużą nadwyżką i biorąc reklamówkę do ręki, posłał jej szeroki uśmiech.

- Reszty nie trzeba. – Ostatni raz zlustrował ją swoim czekoladowym spojrzeniem i wyszedł, ostentacyjnie trzaskając drzwiami. Czuł się Panem i Władcą swojego świata, a to nie wróżyło zbyt dobrze. Nie był sobą. Zbyt dużo emocji nim kierowało, by myśleć racjonalnie.

Wsiadł za kierownicę i wyciągnął jedną butelkę alkoholowego trunku. Przyłożył główkę do ust i upił sporego łyka. Brunatna ciecz spłynęła po ściankach jego gardła. Kolejny łyk. I kolejny. I jeszcze jeden. Po opróżnieniu połowy butelki czuł, jak procenty przyjemnie szumią mu w głowie. Obraz stawał się coraz bardziej zamglony, a na jego ustach pojawiał się coraz większy uśmiech.

Chyba nie masz zamiaru prowadzić w tym stanie?!

- Zamknij się! – Podniósł głos, by uciszyć swoje sumienie. Zawsze w takich momentach obiecywał sobie, że więcej nie będzie prowadził pod wpływem, jednak życie boleśnie weryfikuje jego obietnice.

Nacisnął pedał gazu i z piskiem opon ruszył przed siebie. Śmiał się pod nosem, patrząc na świat spod półprzymkniętych powiek. Chciał raz na zawsze zapić swoje wyrzuty sumienia i zapomnieć. Zapomnieć o kobiecie, którą musiał zranić, by być szczęśliwy.

Nie pozwolę ci wyrzucić jej z pamięci. Już nie pamiętasz tych szczęśliwych chwil?!

Mruknął niezadowolony, odchylając głowę do tyłu. Nienawidził siebie, tak szczerze i tak mocno, jak jeszcze nikogo wcześniej.

Trzymał ją mocno za rękę, kiedy przemierzali drogę z auta do hodowli buldogów angielskich. Była tak podekscytowana i tak szczęśliwa, że zgodził się na psa jej ulubionej rasy. Od dziecka kochała buldogi. I co z tego, że dla większości te psy były brzydkie? Dla niej były całym światem, no może zaraz po osobie Wokalisty, który rozglądał się po okolicy świecącymi oczyma. Kochał psy tak mocno jak ona.

- To tutaj. – Szepnęła, stając pod jedną z ostatnich zagród. Siedział w niej ostatni szczeniak z najmłodszego miotu. Był mały i pulchny, ale trzymał się na dystans. Ciekawskie dłonie Maddie wsuwały się między kraty, a mały buldog siedział niewzruszony. Dopiero na ciche powoływanie Billa ruszył do przodu. Usiadł przed kratą, ciesząc się. Sierść miał biało-podpalaną z brązową łatką nad oczkiem. – Weźmy go, Billy… Proszę! – Zacmokała radośnie, a na twarzy blondyna pojawił się szczery uśmiech. Po chwili tuż u jego boku pojawił się hodowca, który wyjął z klatki piszczącego buldoga.

- Jak go nazwiesz? – Zwrócił się do dziewczyny tulącej małego psiaka. Głaskała go za uchem, a on wesoło podrygiwał tylną łapką.

- Pumba! – Uśmiechnęła się szeroko, a on sam nie pozostawał jej dłużny. I wtedy...

Światła pędzącego z naprzeciwka tira rozbłysły się, a on w jednej sekundzie odzyskał zdolność racjonalnego myślenia. Zacisnął mocniej dłonie na kierownicy, manewrując nią ostro w lewą stronę. Samochód z głośnym piskiem zjechał na pobocze, a rozpędzony tir minął go, rażąc w półprzymknięte powieki. Dziękował Bogu (w którego nie wierzył), że zapiął te cholerne pasy…

Jego głowa bezwiednie odbiła się od zagłówka, a ból temu towarzyszący od razu spowodował, że cały alkohol migiem z niego uleciał. Oddychał głośno i spazmatycznie, a broda drgała tak, jakby za chwilę miał się rozpłakać. Z całym impetem i energią, jaką w sobie pokładał, wdusił klakson. Wysiadł z auta i mocnym kopniakiem zatrzasnął drzwiczki.

Znajdował się na szczerym polu. W miejscu, którego w ogóle nie znał ani nie kojarzył. Opadł na kolana i nerwowymi ruchami zaczął przeszukiwać kieszenie w poszukiwaniu telefonu. Nie mógł go znaleźć. Wtem w aucie coś rozbłysło, a on zdał sobie sprawę, że kluczyki i telefon zostawił w aucie.

- Kurwa! No nie wierzę! Co z ciebie za palant, Bill?! – Westchnął bezsilnie, a jedynym pocieszeniem była paczka papierosów, którą znalazł w kieszeni kurtki. Odpalił cienką rurkę, a dym papierosowy natychmiast rozszedł się kojącym strumieniem po jego organizmie.

Kojącym na tyle, by uspokoić swoje sumienie, jednak poziom adrenaliny we krwi ciągle był wysoki. Nie myśląc o konsekwencjach sięgnął po sporego kamienia i uprzednio wycelowawszy do okna od strony pasażera, rzucił nim z resztką sił, którą z siebie wykrzesał. Kamień z impetem rozbił szybę, która rozprysła się po tapicerce, a on w pośpiechu odblokował drzwiczki i sięgnął po kluczyki.

Tylko nie mów, że ZNOWU wsiadasz za kółko w takim stanie?!
Jeszcze ci mało, pijaku?!

Chwiejnym krokiem obszedł całe auto i wsiadł za kierownice, by po dwudziestu minutach niebezpiecznej jazdy znaleźć się pod domem brata. Wytoczył się z pojazdu, dostrzegając na ganku skuloną postać. Zmrużył oczy, jednak kontury ciągle pozostawały zamazane. Chwilę potem ta sama postać podeszła do niego, wymierzając mu siarczysty policzek. Skrzywił się, spoglądając na rozwścieczoną minę Toma, który zaciskał wargi w cienką linię.

Widział, że przegiął, ale skąd, do cholery, Tom mógł wiedzieć? No tak… Kompletnie zapomniał o ich wyjątkowej, bliźniaczej więzi… Kolejny raz nie docenił tego, co jest między nimi.

- Bill, ty jesteś kompletnie pijany!

Poczuł jak starszy z braci ciągnie go w stronę domu. Zdejmuje z niego kurtkę i buty. Kładzie na kanapie i szczelnie okrywa kołdrą. Słyszał jeszcze, że Tom przeklina pod nosem, ale był na tyle zmęczony, że nawet nie wsłuchiwał się w podniesiony ton głosu szatyna. Zasnął wtulony w pachnącą lawendą pościel, jednak nawet to wygodne i pachnące miejsce nie uchroniło go przed koszmarami.

*

[Podkład muzyczny: Tokio Hotel - Louder than love]

Dwa tygodnie później...

- Nothing's louder than love, so whisper your heart, don't be scared of the dark. – Już trzecią godzinę spędzali nad próbami tej jednej piosenki z nowego albumu i raczej nic nie wskazywało na to, że niedługo skończą. – Nothing’s louder than… cholera!

- Halo, tu ziemia! Kaulitz, skup się! – Mruknął niezadowolony Basista, bo z powodu rozkojarzenia Billa musiał odwołać spotkanie z dziewczyną. Wokalista posłał mu jedynie groźne spojrzenie, schodząc ze swojego stołka.

- A dokąd to? Tylko mi nie mów, że znów musisz zapalić! A potem się dziwisz, że nie możesz wbić się w wyższy dźwięk! – Do rozmowy włączył się David Jost, któremu również nie uśmiechało się siedzieć tak długo w studio, ale dobrze wiedział, że gdyby nie jego obecność, chłopcy zamiast pracować, graliby w gry wideo lub pili.

- Dave, daj spokój… Jedna fajka i wracam!

- Burak. – Mruknął David, kiedy Bill zniknął z ich pola widzenia.

- Słyszałem! – Odkrzyknął Bill, a reszta zespołu wybuchła gromkim śmiechem. 

Oparł się o chłodną balustradę, odpalając kolejnego już papierosa. Odkąd zaczęli próby spalił ich pięć, a kłębiąca się w nim niemoc, jeszcze bardziej pogłębiała chęć zapalenia. Wyciągnął z kieszeni szarych dresów telefon i wybrał numer Marii. Było coś po siedemnastej, a on nie słyszał jej głosu od kilku godzin i wariował.

Jeden sygnał. Drugi sygnał. Trzeci sygnał.

Po czwartym sygnale włączyła się automatyczna sekretarka, a on przeklął w myślach. Nie dopuszczał do swojej świadomości, że mógł się zakochać, ale ta myśl ciągle krążyła w jego głowie. Ilekroć tylko widział jej uśmiech, fala motylków i fajerwerków wywracała mu wnętrzności. Początkowo tłumaczył to sobie zwykłym zauroczeniem, ale z każdym kolejnym dniem i z każdym kolejnym spotkaniem coraz bardziej wpadał. Wpadał w sieć zwaną miłością. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie wiedział, czego się spodziewać i czy Maria odwzajemni jego uczucia. Zaciągnął się porządnie, a szary dym wypełnił jego płuca.

- Bill, no rusz dupę! – Usłyszał krzyki dochodzące z sali rób i zgasiwszy papierosa, wyrzucił go w siną dal. Miał nadzieję, że już niedługo próba się skończy i w samotności będzie mógł wrócić do mieszkania, ale najpierw musiał skupić całą swoją uwagę na tym cholernym refrenie, który za nic nie chciał brzmieć tak, jakby sobie tego życzył. Wszedł do małej salki, zajmując swoje stałe miejsce. Chwycił w dłonie złoty mikrofon i dał znak reszcie, że mogą zaczynać.

- Just trust yourself tonight for once in your life… - Przymknął powieki, całkowicie oddając się muzyce. – I see it like a color up against the darkest sky, lighting up the map to our escape. – Dźwięki wypływały z jego krtani, układając się w jedną, melodyczną i harmonijną całość. Tym razem jego głos był pewny i czysty. – I can hear your damaged heart screaming through your eyes, hush the pain away. – Otworzył oczy, wpatrując się w Toma, który uśmiechał się szeroko. Jego długie palce ozdobione tatuażem zgrabnie sunęły po strunach akustycznej gitary. – Nothing’s louder than love, so whisper your heart, don’t be scared of the dark. – Przyjrzał się skupionemu Georgowi, a potem przeniósł wzrok na Gustava. Podziwiał ich anielską cierpliwość, której mu brakowało.

W końcu udało mu się wyciągnąć wysokie partie na tyle, by z powodzeniem skończyć na dzisiaj próby. Zadowolony z siebie klasnął w dłonie, niczym małe dziecko. Czasami nie kontrolował swoich odruchów i zachowań, ale taki już był. W zależności od powagi sytuacji przybierał maskę profesjonalisty i tak dobrze wyuczone uśmiechy, a czasami najzwyczajniej w świecie wpadał w taką głupawkę, że osoba postronna posądziłaby go o jakąś chorobę i w życiu nie dałaby mu tych dwudziestu-pięciu lat.

- To co, jakieś piwko? – Lekko zachrypnięty, charakterystyczny głos Gitarzysty wypełnił salkę. Pochylił się, by spakować gitarę do futerału, oczekując jakiejś reakcji. – Ludzie, proponuję wam piwo, a tu cisza…

- Ja jadę do Margaret. – Rzucił Georg, posyłając młodszemu koledze przepraszające spojrzenie. Odstawił bas w bezpieczne miejsce i pożegnał się z resztą.

- Pięknie. Gusti, a ty? Bo na tego tam... – Wskazał palcem na esemesującego Billa. – Wcale nie liczę. – Rozłożył ręce, a Gustav uśmiechnął się lekko.

- Z kim on tak pisze? Zbytnio nie cierpi po rozstaniu z Mad. – Perkusista szepnął tak, by stojący nieopodal młodszy Kaulitz nie usłyszał. Tom uśmiechnął się zawadiacko, demonstrując koledze dość charakterystycznymi ruchami przy klatce piersiowej, że jego młodszy braciszek poznał atrakcyjną dziewczynę. Schäfer wybuchł śmiechem, zwracając tym samym uwagę blondyna. Spojrzał się na nich spod byka i wyszedł do pomieszczenia obok, gdzie znajdowała się skórzana kanapa, dwa fotele, stolik i telewizor z konsolą do gier. Usiadł na miękkim fotelu, w pełni oddając się czynności, jaką było wymienianie wiadomości z Marią.