Rozdział dziewiąty

Dzisiaj będzie krótko. Dodaję ten odcinek, by wziąć się za skończenie jednej sceny, z którą utknęłam w martwym punkcie. Nie wiem, jak ruszyć, ale muszę - by nie zawieść Was, a przede wszystkim - siebie. No, ale koniec tych żalów :) 

Ps. Chcę podziękować kochanej Paulinie, dzięki której mogłam dodać ten odcinek :) 

_______________________________________________________________

Krzątała się po kuchni najciszej jak potrafiła, by nie zbudzić Billa leżącego na kanapie. Nie miała sumienia go budzić, choć wskazówki zegara ściennego układały się w godzinę dziesiątą, a jego telefon już kilkakrotnie wibrował. Za każdym razem dzwonił niejaki ,,Tomi”. Domyśliła się, że tą przesłodką nazwą opatrzony został starszy z braci. I kiedy już myślała, że Tom przestał się dobijać do brata, telefon znów zawibrował.

Przez chwilę zastanawiała się, czy powinna odebrać. Nie dziwiła się, że Gitarzysta tak namiętnie wydzwania. Na jego miejscu też martwiłaby się, gdyby Olivia nie dawała znaku życia. Nacisnęła zieloną słuchawkę, a do jej uszu doszedł donośny, męski ryk.

- W KOŃCU! Ile można do ciebie dzwonić, hm?! – Odsunęła aparat od ucha na kilka centymetrów, a kolejna fala podniesionego głosu Toma wypełniła pomieszczenie. – No mów coś, gdy do ciebie mówię!

Przez dłuższą chwilę nie odzywała się.

- Cześć Tom… Chciałam ci tylko powiedzieć, że twój brat jest bezpieczny i śpi. Przyszedł, a raczej przyczołgał się wczoraj do mnie w nocy. – Przygryzła nerwowo wargę, a słysząc jak Tom oddycha wyraźnie spokojniejszy, uśmiechnęła się.

- Maria? – Na dźwięk swojego imienia o mały włos nie podskoczyła i nie strąciła z blatu kubka z herbatą. – Spokojnie, Bill nie zdradził mi zbyt wiele o waszej znajomości. – Odchrząknął znacząco, a na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech.

- Oddeleguję Billa do ciebie, gdy tylko się obudzi i ogarnie, okej?

- Masz prawo jazdy? – Wypalił, a na twarzy dziewczyny malowało się zdziwienie. Zaprzeczyła, a chłopak dalej kontynuował. – Okej, to przyjadę po was tak o trzeciej. Bądźcie gotowi! Czeeeść! – Tom rozłączył się, a ona wpatrywała się w ekran telefonu zaszokowana.

Spojrzała w kierunku nadal śpiącego chłopaka i upiła spory łyk herbaty.

- Jak to nas?! Jak NAS?! Nie ma nas… Jestem ja i on… – Mówiła do siebie, a wszystkie myśli i wyobrażenia dotyczące chłopaka i ich przyszłości stały się tak realne, jak nigdy dotąd. Tom na pewno nie zapraszałby do siebie obcej dla Billa kobiety, na pewno nie! A co jeśli on…?

Nie, to nie możliwe. To nie możliwe, by znany na całym świecie Bill Kaulitz darzył ją uczuciem. To wbrew logice! Jak ktoś z wyższych sfer mógł związać się z kimś, kto nie brylował na pierwszych stronach magazynu? To szaleństwo! Mezalians! Co mogłaby mu dać?! Nie miała milionów na koncie, ani bogatego ojca, ani nawet własnego mieszkania, tylko wynajmowała to małe mieszkanko ze skromnego studenckiego stypendium.

Mogłabyś dać mu miłość, o jakiej niegdyś marzył. Mogłabyś być jego słońcem, które oświetla pochmurne dni i napawa go optymizmem. Możesz być dla niego kim tylko zechcesz, tylko uwierz w siebie i w to, że szczęście jest na wyciągnięcie twojej ręki.

W ferworze własnych myśli nie spostrzegła kiedy Bill się obudził. Usiadł na krześle obok wyraźnie zmartwiony. Uniósł jej podbródek, dostrzegając w niebieskich oczach łzy. Kilka perlistych kropel spłynęło po policzkach, a on kciukiem otarł je i przelotnie musnął mokre miejsce.

- Przepraszam… Nie powinnam… – Wstała z miejsca, by przygotować śniadanie dla siebie i gościa. Bill spojrzał na nią sugestywnie i niczym Pan i Władca, grzecznie poprosił, by poczekała przy stole.

Uśmiechnął się pod nosem, kiedy dziewczyna, po uprzednim marudzeniu, usiadła z powrotem na wcześniejszym miejscu, chwytając za kubek z ciepłym trunkiem. Obserwowała, jak wielki Bill Kaulitz krzątał się w JEJ kuchni. Wyglądał naprawdę seksownie. Lustrowała go wzrokiem, dziwiąc się, że bokserki, które miał na sobie jeszcze nie spaliły się pod wpływem jej świdrującego spojrzenia.

Bill, nie zdając sobie sprawy, że właśnie jest pożerany wzrokiem, raz coś wyjmował, a raz coś chował do stojącej w kącie lodówki. Bezpardonowo przeglądał jej szafki z nadzieją, że znajdzie w nich potrzebne rzeczy do wykonania jego popisowego dania, jakim była… jajecznica. Rozbełtał kilka jajek z solą i pieprzem, wlewając mieszaninę na rozgrzaną patelnię. Pokroił kilka pomidorków koktajlowych i szynkę, a po chwili wszystko wylądowało w jednym miejscu. Mieszając i pilnując, by śniadanie się nie przypaliło, był tak skupiony, jak jeszcze nigdy. Po prostu chciał jej zaimponować i choć przed sobą mógł udawać, że tak nie było, ona doskonale to widziała.

Zdjął z suszarki dwa talerze i ułożył je starannie na stole. Podał widelce i szklanki, które napełnił sokiem pomarańczowym. Zadowolony z siebie podzielił jajecznicę na dwie porcje i z bananem na twarzy usiadł naprzeciw Marii.

- Smacznego! – Zabrał się za pałaszowanie z wielkim entuzjazmem, który kilka sekund później ulotnił się jak balonik. Wykrzywił usta i wstawszy od stołu, odkręcił kurek z zimną wodą, płucząc usta. – Co za niefart! Przesoliłem… – Mruknął niezadowolony, teatralnie rozkładając ręce w geście zwątpienia.

Maria wybuchła śmiechem, a podłamany Kaulitz swoim talentem kulinarnym, a raczej jego brakiem, spojrzał na nią spod byka.

- Nic się nie stało, Bill. – Podeszła do niego i poklepała w ramię. Uśmiech błąkał się po jeszcze jej lekko zaspanej twarzy.

- Dla ciebie nic, a dla mnie to cios… Przesolić jajecznicę, to tak jak spalić wodę na herbatę!

- Twój brat się do ciebie dobijał. Odebrałam i powiedziałam, że jesteś bezpieczny. – Sprawnie zmieniła temat, przygryzając lekko wargę, co nie umknęło uwadze Billa. – I jeszcze coś. Powiedział, że będzie po nas o trzeciej…

- Po nas? To znaczy po ciebie i po mnie?

- A widzisz tu kogoś jeszcze? – Wyszczerzyła się, mierzwiąc włosy chłopaka. – Pójdę wziąć kąpiel, a ty czuj się tu jak u siebie. – W ekspresowym tempie zniknęła za drzwiami łazienki, a chwilę potem do jego uszu doszedł dźwięk puszczanej wody. Przez chwilę myślał, by dołączyć do Marii, ale szybko zrugał się w myślach za ten pomysł. Postanowił posprzątać po śniadaniu, o którym wolał zapomnieć.

*

Przesuwał bosymi stopami po panelach podłogowych, starając się nie wystraszyć dziewczyny, która siedziała na kanapie, czytając jakąś książkę. Z daleka nie widział, czy to kolejna z książek, które musiała przeczytać na zajęcia, czy może coś lżejszego. Posłał jej szczery uśmiech, kiedy odwróciła się w jego kierunku i zrobiła trochę miejsca na kanapie. Przysiadł na brzegu, a do jej nozdrzy dotarł ciepły zapach kokosowego balsamu do ciała. Poprawił opadającą na oczy grzywkę, a kropelki wody spływały po jego twarzy.

Pod prysznicem tysiąc razy układał sobie w głowie to, co chciałby jej powiedzieć. Miała prawo wiedzieć, że w jego życiu do niedawna był ktoś taki jak Maddie. Czuł dziwny lęk. Niepokój przed porażką. Wpatrywał się w swoje dłonie.

- Wyduś to z siebie… Widzę, że coś cię męczy. – Zaczęła łagodnie, a jej delikatny uśmiech wcale nie pomagał w skupieniu się. Wręcz przeciwnie. Miał ochotę wpić się w te seksowne wargi, by zaznać wewnętrznego ukojenia.

- Przepraszam za wczorajszy incydent… Zbyt duża dawka alkoholu źle na mnie działa. Staję się nieobliczalny i agresywny. – Przejechał opuszkiem po plastrze, który był dowodem na wybuch jego agresji. – Pewnie już słyszałaś o tym skandalu… - dziewczyna kiwnęła głową, a on, nabierając energicznie powietrza, układał w myślach dalszą część swojej opowieści. – To sprawka mojej byłej dziewczyny… Ukrywałem ją przed całym światem, ale z biegiem czasu doszedłem do wniosku, że to nie to… Że Maddie nie była kobietą mojego życia... Zacząłem się dusić we własnym związku, a przecież to nie na tym polega, prawda? Prawdziwy związek polega na miłości, której ja nie czułem…

- Wiesz, Bill? Coś ci powiem. To, czym kieruję się w życiu… – wplotła swoją dłoń w jego. – Nie warto zmuszać się do związku, który jest bez przyszłości… Warto jednak walczyć o to, co daje nam szczęście i tam szukać miłości. – Przesunęła opuszkiem palców po zewnętrznej części wytatuowanej dłoni, delikatnie obrysowując kontur tatuażu.

Złapał ją mocniej za dłonie, a potem za biodra, by jednym sprawnym ruchem umiejscowić ją na swoich kolanach. Oddychał płytko, coraz szybciej pokonując dystans dzielący ich twarze. Musnął delikatnie usta dziewczyny, czekając na jej reakcję. Nie poruszyła się ani o milimetr. Była jak zahipnotyzowana, kiedy jego czekoladowe tęczówki z tak bliskiej odległości wpatrywały się w nią intensywnie. Drugie muśnięcie. Zero reakcji. Po trzecim nie wytrzymał i wpił się w usta Marii, odbierając jej oddech.

Bo właśnie teraz czuł, że wszystkie obawy związane z ich przyszłością są tylko wymysłem jego fantazji.