Rozdział dziesiąty

Nareszcie udało mi się dokończyć odcinek! :) Nie jestem z niego w pełni zadowolona, ale gorsze części też muszą się pojawić. Mam nadzieję, że z kolejnych będę już w pełni usatysfakcjonowana, a tymczasem zapraszam do czytania :) Dzisiaj mam też zamiar przeczytać masę Waszych zaległych odcinków i liczę, że to mi się uda.

_______________________________________________________________

Ciemnowłosa kobieta krzątała się po kuchni, a zapach jej potraw roznosił się po całym domu. Z uśmiechem przyklejonym do twarzy mieszała, smakowała i przygotowywała kolejne fantastyczne dania. Uwielbiała gotować. Tylko wtedy czuła się jak normalna kobieta w jej wieku, a nie przyszła żona sławnego Muzyka, która musiała uciekać i ukrywać się przed mniej zrównoważonymi emocjonalnie fanami.

- Tom! Pomóż mi nakryć do stołu! – Krzyknęła, w między czasie dekorując słodkie babeczki z jagodami. Oblizała palec od słodkiej polewy, a potem poczuła czyjeś silne dłonie wędrujące pod materiałem jej luźniej tuniki.

Mężczyzna ułożył je na brzuchu, przygryzając płatek jej ucha. Odwróciła się i stając na palcach, ucałowała jego spierzchnięte wargi.

- Tomi, proszę. – Jęknęła przeciągle, kiedy Tom, nic nie robiąc sobie z jej prośby, usadowił ją na kuchennym blacie. Stanął pomiędzy jej udami, podciągając do góry przeszkadzającą mu koszulkę. Gładził lekko już zaokrąglony brzuch, uśmiechając się przy tym szeroko.

- No, co? Cieszę się skarbie, po prostu się cieszę! – Musnął jej ponętne usta, by po chwili zrobić to, o co go prosiła. Ciągle siedząc na blacie, obserwowała jak Tom szuka czegoś po szafkach w skupieniu. Był rzadkim użytkownikiem kuchni i widać było, że nie miał pojęcia, gdzie szukać talerzy.

- Dolna szafka, po lewej od zlewu. – Poinstruowała go, a Kaulitz z głupią miną ,,znalazł” komplet zastawy obiadowej. Ułożył talerze starannie na stole, dbając o każdy szczegół. Z szuflady wyjął sztućce, przez chwilę zastanawiając się, w jakiej kolejności je ułożyć.

- Serwetki czerwone czy złote? – Zwrócił się do Rii, drapiąc po brodzie z konsternacją wypisaną na twarzy. 

- Złote, kochanie, złote. Przecież obrus jest czerwony... – Rozłożyła ręce, a Tom zaśmiał się pod nosem. No tak, kobiety zawsze zwracają uwagę na takie szczegóły! Kiedy mieszkał jeszcze z Billem, w bardzo rzadko używali serwetek, a co śmieszniejsze – raz w październiku uraczył przyjaciół serwetkami w… zajączki, co Georg do dziś wypomina mu w słownych utarczkach.

- No tak, tak. Złote, bo obrus czerwony, będę pamiętać! A jeśli obrus będzie szary? To serwetki turkusowe? – Ria spojrzała na niego, wybuchając śmiechem. Tom wydymał śmiesznie usta, marudząc coś pod nosem, co przypominało bełkot pijanego.

- Tak, turkusowe. – Uśmiechnęła się i zeskoczyła z blatu, by wrócić do pichcenia. – A ty zbieraj się powoli, niedługo musisz jechać po Billa!

*

- Denerwuję się… - Szepnęła do stojącego nieopodal Billa, który przeczesywał palcami swoje włosy. Wyglądał tak spokojnie i tak niewinnie, aż trudno było sobie wyobrazić, że poprzedniego wieczora wdał się z kimś w bójkę.

- Spokojnie, Mar. Tom nie gryzie. – Wyszczerzył się, ostatni raz spoglądając w lustro, po czym oboje opuścili mieszkanie Marii. Ciągle był dla siebie pełen podziwu, że pod wpływem procentów odnalazł właściwe mieszkanie. Wyobraził sobie minę jakiejś innej lokatorki, do której w środku nocy puka Bill Kaulitz, którego kojarzy z gazet. Wybuchł śmiechem, o mały włos nie potykając się o własne nogi.

- Z czego się śmiejesz? – Złapała go pod ramię, by nie zrobił sobie krzywdy.

- Z siebie… Ciekawe, co by było, gdybym w nocy pomylił mieszkania i wtargnął do mieszkania obcej babki… - Zmarszczył zabawnie czoło, a śmiech, jakim się zanosił, słyszeli chyba wszyscy sąsiedzi.

- Zależy od lokatorki. Ta spod piątki wezwałaby policję, a ta spod dziewiątki… Ta wciągnęłaby cię do siebie i…

- Dobra, dobra, nie kończ! Ale ona tak serio? Zrobiłaby to? – Tym razem to blondynka wybuchła śmiechem.

- Nie Bill, ona ma męża. – Zachichotała i poważnie na niego spojrzała. – Ale nigdy więcej mnie tak nie strasz, jasne? – Musnęła przelotem jego wargi, kiedy na klatce schodowej pojawił się zakapturzony osobnik. Zmierzył ich wzrokiem, podchodząc bliżej. Stanął naprzeciw Billa, a kąciki jego ust automatycznie wniosły się ku górze, kiedy dostrzegł w oczach blondyna iskierki szczęścia.

- Ile można na was czekać, zakochańce? – Zwrócił się do chłopaka, zsuwając z głowy kaptur, a okulary przeciwsłoneczne chowając do kieszeni bluzy. Na dźwięk ostatniego słowa Bill opluł się, chrząkając nerwowo, a Maria spoglądała ukradkiem na rozbawionego szatyna. Co jak co, ale Tom Kaulitz z bliska okazał się być jeszcze przystojniejszy niż na zdjęciach.

- Skończ te gierki Tom i powiedz lepiej, po co jedziemy do ciebie. – Zapytał młodszy z braci, zakładając na swój nos wielkie okulary. Starszy uśmiechnął się tajemniczo.

- To wszystko w swoim czasie, Bill… - Puścił mu oczko, otwierając drzwi auta. Blondyn już chciał się wpakować na przednie siedzenie, kiedy Tom spojrzał na niego porozumiewawczo. Bill w mig załapał aluzję i wpuścił Marię na tylne siedzenie, siadając tuż obok niej. Zapięli pasy, a jego ręka, niby przypadkiem znalazła się tuż za głową dziewczyny. Ułożył ją na szczupłym ramieniu, zatapiając wzrok w widoku za szybą.

Przemierzali drogę do domu Toma w ciszy, który jednak co jakiś czas majstrował przy radiu w poszukiwaniu jakiejś ciekawej stacji i kiedy już Billowi wpadło coś w ucho, czego chętnie by posłuchał, Tom jak na złość, znów zmienił stację. I tak w kółko dopóki starszy Kaulitz nie zaparkował samochodu pod posesją w jednej z najbogatszych dzielnic Berlina.

Maria wysiadła z samochodu, rozglądając się po okolicy. Nigdy tutaj nie była, bo krąg jej znajomych zawężał się do studentów mieszkających w akademikach lub wynajmujących pokoje, dzieląc je z innymi studentami. Czuła się nieswojo. Nie lubiła przepychu, który zewsząd ją atakował.

- Zapraszam. – Starszy z braci przepuścił dziewczynę w drzwiach, posyłając bratu szeroki uśmiech. – Lepiej nie mogłeś wybrać! – Szepnął tak cicho, by stojąca obok Mari nic nie usłyszała. Bill przewrócił teatralnie oczami i ruszył w kierunku Rii, pochłoniętej dopełnianiem ostatnich szczegółów. Przytulił ją mocno do siebie i ucałował w policzek.

- Witaj Bill! – Zawtórowała radośnie, a po chwili u jej boku pojawił się Tom, obejmując dziewczynę w pasie. – Dzień dobry… - Zwróciła się do Marii, wyciągając w jej kierunku zadbaną dłoń, na której błyszczał pierścionek zaręczynowy.

- Dzień dobry. Maria. – Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. Kobieta stojąca przed nią nijak nie pasowała do opisów fanów, które znalazła kiedyś w sieci. Była pogodna i wesoła i jeszcze piękniejsza niż na zdjęciach.

- Ria. Bardzo miło mi cię poznać! Bill dużo nam o tobie opowiadał! – Spojrzała  wymownie na młodszego Kaulitza, a jego policzki pokryły się purpurą. Odchrząknął nerwowo, zwilżając usta, a blondynka jeszcze szerzej się uśmiechnęła. – Oczywiście w samych superlatywach! I muszę powiedzieć, że na żywo wyglądasz jeszcze piękniej! – Ria uwielbiała go prowokować i już chciał rzucić jakąś ciętą ripostą, ale na widok pogodnej twarzy Mari, nieco się rozluźnił.

- Co tak pięknie pachnie? – Rozejrzał się po dużej i przestronnej kuchni, lokalizując na marmurowym blacie paterę z babeczkami. – Muffinki! – Pochwycił jedną w dłoń, wgryzając się w jej czekoladowy środek. Rozkoszował się słodką przyjemnością, a kiedy już pochłonął całą, przypatrująca mu się trójka wybuchła śmiechem. Spojrzał na nich dziwnie, wyjmując z kieszeni telefon i przeglądając się w nim – no tak, wyglądał śmiesznie z czekoladową obwódką wokół ust. Wyszczerzył się, bo przecież nie był w pracy i nie musiał wyglądać idealnie.

- Zapraszam do jadalni, zaraz podam obiad! – Szatynka zniknęła za filarem, by dopieścić swoje kulinarne twory.

*

Jadalnia w domu starszego Kaulitza przypominała wystrojem restaurację, a nie typową jadalnie. Czarne ściany, gdzieniegdzie z czerwono-złotymi wstawkami, idealnie komponowały się z hebanowym, dużym stołem. Czarne, skórzane krzesła zachęcały do chociaż kilkuminutowego odpoczynku, a różne obrazy czy zdjęcia dodawały temu pomieszczeniu swoistego uroku. Od razu widać w nim było kobiecą rękę.

Tom podszedł do dużego okna wychodzącego na południe i odsłonił złotą zasłonę, wpuszczając do pomieszczenia więcej światła. Odpalił stojącą na parapecie świecę zapachową, a po chwili jadalnię wypełnił zapach słodkiego kokosa i ananasa, złamanego nutą kolendry, a mężczyzna wrócił do kuchni.

- Jak tu pięknie… - Maria nie kryła swojego zainteresowania tym miejscem. Było totalnie w jej guście. Z klasą, ale i z pazurem.

- Ria ma dobry gust. – Bill zaśmiał się, odsuwając dla dziewczyny jedno z krzeseł. Siedzieli w ciszy, kiedy w pomieszczeniu pojawił się Tom, ustawiając na stole pachnące potrawy – od makaronu w sosie serowo-śmietanowym, po kurczaka w ziołach prowansalskich, sandacza w sosie limonkowym, czy faszerowane papryki w wersji dla wegetarian. Wisienką na torcie okazał się być tak ulubiony przez bliźniaków sernik wiedeński.

- Kto to wszystko zje? – jJęknął blondyn, a jego oczy na widok sernika zaświeciły się. – Niedługo nie zmieszczę się w żadne spodnie!

- Jedz, Billy. I tak wyglądasz jak szparag. – Bill rzucił bratu wściekłe spojrzenie, a Maria zachichotała. Kosmyk jej włosów osunął się na czoło, a blondyn, wkładając w to maksimum czułości, założył pasemko za ucho. Zbliżył się na tyle, by swobodnie musnąć płatek ucha i już chciał złożyć na jej wargach pocałunek, kiedy tę chwilę przerwał Tom. Obok niego stanęła Ria, wyraźnie podenerwowana. Bill i Maria mieli być pierwszymi osobami, którym powiedzą o ciąży.

- Bill, pewnie myślałeś, że to obiad jak każdy inny, ale dzisiaj spotkaliśmy się, by uczcić wyjątkową nowinę… – Tom spojrzał na narzeczoną, posyłając jej czułe spojrzenie. Złapał ją za rękę i kontynuował. – Każdego roku na urodziny życzyłeś mi powiększenia rodziny… – Uśmiechnął się szeroko, spoglądając w zdziwione tęczówki brata. Maria domyśliła się, do czego dąży Tom, ale Bill potrzebował trochę więcej czasu. – Zostanę ojcem! – Krzyknął w końcu brunet, otwierając z hukiem szampana. Rozlał trunek do kieliszków.

- CO?! OJCEM?! O BOŻE, MÓJ BRACISZEK OJCEM! ALE JAJA! – Bill nie mógł powstrzymać emocji i rzucił się w ramiona brata. Po chwili mocno przytulił szlochającą Rię, obracając nią w powietrzu. Już myślał, że nie dożyje tej  chwili, a tu proszę!

- Gratulacje! – Maria uścisnęła dłoń Toma, a ten przytulił ją mocno do siebie i choć znał ją od niedawna, już traktował jak członkinię rodziny. Ria, nie kryjąc łez, wtuliła się w rozbudowane ciało mężczyzny, a on ułożył swoje silne dłonie na jej ledwo widocznym brzuszku.

Cieszył się jak małe dziecko i gdyby ktoś kilka lat temu powiedział mu, że się zaręczy i zostanie ojcem, nie uwierzyłby. Nie on, wielki Tom Kaulitz, który każdej nocy miał inną kobietę. A jednak… Ludzie się zmieniają.

- Nie żałujesz?

- Nie żałuję.

- Kochasz?

- Jeszcze pytasz?
Dla niej wskoczyłbym w ogień!