Rozdział jedenasty

Tadam, udało mi się dzisiaj dokończyć ten rozdział. Rozbudowałam kilka wątków, bo wydawały mi się zbyt krótkie i cóż - efekt końcowy pozostawiam Waszej ocenie. Raczej nie zdążę nic tutaj dodać przed Sylwestrem, więc - korzystając z okazji - chciałabym Wam życzyć pomyślności w nadchodzącym Nowym Roku. Spełnienia marzeń i celów, które przed Wami :*

PS. Zapraszam również do mojej nowej historii: ,,Nauczyciel Miłości".

_______________________________________________________________

Siedzieli na wygodnych, tarasowych fotelach sącząc drinki. Bill jak zwykle wybrał whiskey z colą, a Tom raczył się mrożoną Margaritą. Oboje obserwowali okolicę, co jakiś czas wymieniając krótkie zdania.

- Szczęśliwy? – Ciszę pomiędzy braćmi przerwał Bill, odpalając kolejnego papierosa. Zaciągnął się szarym dymem. – Chcesz? – Skierował paczkę ulubionych Cameli w stronę brata, a ten wyciągnął jedną rurkę, wkładając ją między spierzchnięte wargi.

- Jak nigdy wcześniej! – Mógł nie mówić nic i nie wyrażać mimiką żadnych uczuć, ale jego oczy krzyczały. Krzyczały ze szczęścia.

- Tak bardzo jestem dumny, braciszku! – Młodszy z braci klasnął radośnie w dłonie. Cieszył się szczęściem brata, bo teraz widział, że Tom jest naprawdę szczęśliwy.

- Dosyć o mnie! – Zarządził starszy, wbijając w brata ciekawskie spojrzenie. – Lepiej mów, co u ciebie… Bo widzę, że robi się coraz ciekawiej! – Wyszczerzył się, nalewając bratu kolejną porcję złocistego trunku. – I widzę też jak na nią patrzysz…

- Co mam ci powiedzieć, skoro masz wszystko, jak na tacy? Zakochałem się… - Szepnął Bill, rozglądając się, czy przypadkiem Ria nie postanowiła przerwać babskich pogaduszek i nie przynieść im czegoś do jedzenia. Och, gdyby usłyszała jego słowa, od razu wygadałaby się Mar.

- Ona już wie? – Blondyn pokręcił głową, opierając ją o podgłówek skórzanego fotela. Przymknął powieki. – Więc jakie masz plany, hm?

- Na razie chcę ją lepiej poznać... Ale czuję Tom, po prostu to czuję, że możemy być szczęśliwi. Szczęśliwi wbrew temu, za jakiego mają mnie media i na jakiego kreują nasi ludzie… – Uśmiechnął się lekko, upijając kolejny łyk alkoholu.

- Mam rozumieć, że jak już na tyle, ehkem, dogłębnie ją poznasz... – Tom nie wytrzymał i wybuchł śmiechem, jednak mordercze spojrzenie brata sprowadziło go na ziemię. – Chcesz od razu oficjalnie wyjawić światu, że kogoś masz? A co z kontraktem?

- Fani i tak się domyślają, że nie jestem sam od tych dziesięciu lat… Ile można mydlić im oczy? Nikt się nie nabierze, że zdrowy facet w wieku trzydziestu lat nie ma ani żony, ani dziecka… – Tom pokiwał głową, w pełni zgadzając się ze słowami brata. I choć on oficjalnie potwierdził, że ma dziewczynę, wytwórnia i tak miała problem z zaakceptowaniem tego. Dla nich byli jak nic nie znaczące trybiki, które ustawione w odpowiedni sposób są w stanie wygenerować niezłe zyski. Nikt nie liczył się z tym, że nie mają już po naście lat i chcieliby unormować swoje życie osobiste.

Milczeli, bo nie potrzebowali słów, by się porozumiewać. Byli jak jedna osoba w dwóch ciałach.

W tym samym czasie…

Blondynka przysłuchiwała się, z jakim zaangażowaniem Ria opowiadała jej o ciąży. O tym, że już od dłuższego czasu starali się, by powiększyć rodzinę. Mówiąc o tym jej orzechowe oczy lśniły od łez, ale nie płakała. Po prostu była wzruszona.

- Raz jeszcze gratuluję! – Uśmiechnęła się szeroko, wstając ze swojego miejsca. – Dziękuję za przepyszny obiad i rozmowę, ale chyba powinnam już wracać. I tak nadużyłam waszej gościnności… – Ria spojrzała na zegar ścienny, potem na dziewczynę, a potem raz jeszcze na zegar, marszcząc zabawnie nos i czoło.

- Musisz? No zostań jeszcze chwilę! Ciągle mówiłam o sobie, a chciałabym cię lepiej poznać. – Kobieta poklepała miejsce obok siebie, zachęcając ją, by jeszcze została. – Opowiedz coś o sobie.

Blondynka usiadła na wskazane miejsce, bo sama chciała, by najbliżsi Billa lepiej ją poznali. Czuła, że to co tworzy się między nimi nie sprowadza się tylko do przelotnego seksu czy nic nie znaczących schadzek. Czuła, że chemia między nimi była zbyt silna, a radość z przebywania w swoim towarzystwie zbyt mocna, by oznaczała tylko chwilową, seksualną fascynację. 

- A co byś chciała wiedzieć?

- Najlepiej wszystko! – Puściła jej oczko, po czym dodała. – Słyszałam, że studiujesz i pracujesz…

- Tak, jestem na trzecim roku kosmetologii, a moją pracą i wielką pasją jest wizaż. – Uśmiechnęła się szeroko. Naprawdę kochała te wszystkie kolorowe cacka, z którymi mogła pracować z racji zawodu. Nigdy nie sądziła, że malowanie zarówno siebie jak i obcych ludzi będzie jej sposobem na utrzymanie się, a tym bardziej, że będzie jej pasją. Doskonale pamiętała pierwszą zadowoloną klientkę, po której pojawiła się kolejna i kolejna, a wieść o jej talencie migiem rozeszła się pantoflową pocztą.

- Naprawdę? Skończyłaś jakąś szkołę?

- Jestem samoukiem. – Dodała z uśmiechem, wyjmując z kieszeni spodni telefon. Miała w nim zapisanych kilka zdjęć, które wykonała swoim modelkom, a które prezentowały jej zdolności. Ria przeglądała je w zaciekawieniu, a przy jednej z charakteryzacji aż otworzyła usta.

- I to naprawdę ty zrobiłaś? – Wskazała na zielono-niebieski makijaż w stylu elfa. Maria potwierdziła skinięciem głowy. – Musisz mi koniecznie pokazać swoje umiejętności w praktyce! - Widać, że kobieta szczerze zainteresowała się jej talentem, co bardzo jej odpowiadało. 

- Z wielką chęcią! Byłoby mi bardzo miło! – Maria spojrzała na dziewczynę, dokładnie jej się przyglądając. Śniada karnacja idealnie pasowała do koloru jej włosów i ciemnej oprawy oczu, a delikatne rysy twarzy bezinwazyjnie odejmowały jej lat. – Może coś w stylu azjatyckim? Z twoją niecodzienną urodą to byłoby coś! Taki makijaż idealnie podkreśliłby twoje pochodzenie. – Ciemnowłosa pokiwała z uznaniem głową.

- Przypuszczam, że wszystkie twoje kosmetyki masz u siebie? – Mari skinęła, upijając łyk musującego wina, które od czasu do czasu popijała. – To może pojedziemy do ciebie, weźmiesz, co potrzebujesz i wrócimy tutaj? Oczywiście jeśli nie masz innych planów… – Ria posłała jej szeroki uśmiech. Nie mogła jej odmówić.

- Pewnie!

- Więc chodźmy! – Ciemnowłosa pochwyciła w dłonie kluczyki od swojego auta i małą torebkę, w której miała wszystkie najpotrzebniejsze dokumenty i wraz z Marią cichaczem wymsknęły się z domu, by nie przeszkadzać braciom. Kobieta zostawiła tylko malutką karteczkę, na której napisała:

Zaraz wracamy.

*

Andreas Guhne należał do tych osób, które są w stanie zrobić wszystko. Absolutnie wszystko, by zemścić się na drugim człowieku. Był wyrachowany i cyniczny, ale zawsze osiągał to, czego chciał. Stawiał sobie cele, do których dążył po trupach. Miał jeden słaby punkt i każdy, kto go zna, doskonale o tym wie.

Wyjątkowo mocno chronił swoją młodszą siostrę Valerie przed złem całego świata. A przynajmniej tak uważał. W rzeczywistości zamykał ją w pokoju i zabierał wszystkie rzeczy, przez które mogłaby komunikować się ze światem. Val od zawsze była dobrą uczennicą, a raczej musiała nią być. Mężczyzna stosował bowiem wobec niej system kar i nagród, który przynosił oczekiwane efekty. Rudowłosa ukończyła liceum z wyróżnieniem, a teraz brylowała jako najlepsza studentka na swoim roku.

I tym razem, kiedy chodziło o szczęście siostry, blondyn postanowił odegrać się na chłopaku, który złamał jej serce. Jeszcze nie wiedział, co zrobi, ale wiedział, że tak łatwo mu nie odpuści, a z zaufanego źródła, z którym miał się dzisiaj spotkać, wiedział, że Kaulitz znalazł już sobie nową ofiarę.

Umówili się w podmiejskim barze, by nie absolutnie nikt nie mógł dostrzec ich razem. Siedział na niewygodnym krześle, wystukując na blacie stolika nieznany rytm. Spojrzał na zegarek, który wskazywał za pięć szesnastą, więc jego gość miał się lada moment pojawić.

Równo o szesnastej do baru weszła średniego wzrostu blond dziewczyna. Jej jasne oczy, podkreślone czarnym cieniem, idealnie współgrały z porcelanową karnacją i platynowym kolorem włosów. Przemierzała odległość seksownym krokiem, a zapach jej perfum roznosił się po barze.

- Olivia Kastner, jak zwykle piękna. – Andreas posłał jej swój firmowy uśmiech i jak na dżentelmena przystało, odsunął krzesło, na którym dziewczyna usiadła.

- Do rzeczy, Andre, do rzeczy. – Wydęła zabawnie usta, wyjmując z torebki teczkę. Przesunęła ją w kierunku blondyna, który natychmiast pochwycił ją w dłonie. Przeglądał z zaciekawieniem zawartość teczki, a na jego twarzy błąkał się psychopatyczny uśmiech.

- Rozumiem, że będziesz miała coś więcej? – Zamknął teczkę i schował ją do swojej torby. Dziewczyna potwierdziła skinieniem głowy, upijając łyk zamówionej przez Andreasa wody. – Świetnie! Ale powiedz mi, czy ładnie tak wsypywać przyjaciółkę…? – Zaniżył głos, mrużąc seksownie oczy, w których pojawił się ten sam błysk, co kiedyś.

- Och, zamknij się! Nie mam wyjścia i dobrze o tym wiesz. – Posłała mu ostrzegawcze spojrzenie. – Adrien o ciebie pytał… Jak długo będę musiała kłamać?

- Jak długo będzie trzeba. – Mruknął niezadowolony z poruszonego tematu. Zarzekł się, że nigdy nie spotka się z synem. Nigdy!

- Jesteś okropny! – Krzyknęła na niego, a jej oczy zaszły łzami. – Nigdy nie sprzedałabym ci tych informacji, nigdy… – Szeptała przez łzy. – Ale musiałam! Rozumiesz? Musiałam! Taki z ciebie ojciec, że nawet nie wiesz, że twój, powtarzam, TWÓJ syn ma poważną wadę serca i potrzebuje nagłej operacji!

Spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem.

- Jak to poważną wadę serca? Jak poważną?! Przecież mówiłaś, że jest zdrowy! – Tym razem to on podniósł głos. Coś w nim pękło i panicznie bał się tego dziwnego uczucia. – Olivia, powiedz coś!

Dziewczyna podeszła tylko do niego, wymierzając mu siarczysty policzek. Oddychała ciężko, nie mogąc złapać prawidłowo powietrza.

- Jeśli on umrze! Jeśli umrze to… To wiedz, że osobiście cię zabiję! – W jej głosie wyczuł tak dobrze znaną zaborczość. – Bo ty wolisz bawić się w niańkę dla dorosłej kobiety, niż zająć się nami! – Ostatni raz spojrzała w jego wystraszone oczy i odeszła, zostawiając go z mętlikiem w głowie. 

Poczuł jak oblewa go zimny pot. Ręce mu drżały, a serce biło jak oszalałe. Olivia miała rację. Miała pieprzoną rację! Już dawno zapomniał o realnym życiu. Żył w idealnym, wyimaginowanym świecie, gdzie każdy był bez grzechów i każdy był szczęśliwy. Żył w utopii, jednak bolesne słowa Liv sprowadziły go na ziemię.

Czy źli ludzie są w stanie się zmienić? Są, bo nie ma złych ludzi. Są tylko tacy, którzy wybrali niewłaściwą drogę. Wystarczy w porę się opamiętać.