Rozdział dwunasty

Zajęcia z chirurgii estetycznej od ósmej rano nikogo nie napawały optymizmem. Maria siedziała obok Liv i jeszcze kilku innych dziewczyn, a jej głowa opierała się na dłoni. Skrzętnie notowała wszystko, co padało z ust wykładowczyni, by mieć kompletne notatki na zbliżające się kolokwium, jednak była na tyle zmęczona, że jej powieki same opadały. Blond włosy opadły na twarz i gdyby nie szturchanie Olivii, była pewna, że przespałaby te zajęcia.

- Pssst, Mari, co jest? – Liv wbiła w przyjaciółkę ciekawskie spojrzenie, odgarniając z jej twarzy opadające kosmyki. Dopiero teraz dostrzegła ogromne worki pod oczami dziewczyny, a ta posłała jej wymuszony uśmiech. Miała ochotę wstać i wrócić do domu, by cały dzień spędzić w łóżku, pod cieplutką kołdrą.

- Jestem wykończona… i taka śpiąca! – Mruknęła niezadowolona, a na jej twarzy pojawił się wielki grymas.

- To co ty w nocy robiłaś, hm? – Olivia odłożyła długopis, co jakiś czas spoglądając w kierunku profesorki, by uniknąć z nią konfrontacji. Profesor Braun wśród młodzieży uchodziła za osobę, która nie lubiła studentów płci pięknej.

- Spędziłam noc z Kaulitzem. – Zarumieniła się na samo wspomnienie tego, do czego między nimi zaszło. Liv potrzebowała kilku sekund, by przyswoić do siebie tę informację, po czym, ni z gruszki, ni z pietruszki, wypaliła:

- CO?! – Wszystkie pary oczu zwróciły się w jej kierunku, a ona oblała się dorodnym rumieńcem. Profesor Braun stała na środku drewnianego podwyższenia dla wykładowców i z dłońmi ułożonymi na biodrach, wpatrywała się w postać Liv.

- Panno Kastner, czy ja pani przeszkadzam? – Olivia zaprzeczyła ruchem głowy, nie patrząc nawet na swoją rozmówczynię. – Proszę wstać, gdy do pani mówię! – Ton jej głosu nie znosił sprzeciwu. Blondynka wstała, posyłając przyjaciółce przepraszające spojrzenie. Czuła, że za jej nieodpowiednie zachowanie oberwie się całej grupie. – Dziękuję. Na dzisiaj to koniec zajęć. Resztę rozdziału opracujcie sami. – Odwróciła się na pięcie i już zmierzała do wyjścia, gdy z perfidnym uśmiechem dodała. – I podziękujcie pannie Kastner. Na następnych zajęciach spodziewajcie się wejściówki. Obowiązuje ten i kolejny rozdział, który mieliśmy dopiero omówić! Do zobaczenia! – Rzuciła w kierunku studentek, a usta Liv zacisnęły się w wąską linię. Koleżanki z roku rzucały jej gniewne spojrzenia i z ironią dziękowały za dodatkową pracę.

- Co za sucz! – jęknęła, opadając na krzesło. Maria w międzyczasie spakowała do torby wszystkie jej rzeczy i podała ją przyjaciółce, która uśmiechnęła się tylko głupio. – Wybacz, nie wiem, dlaczego tak zareagowałam… – Spuściła wzrok, jednak Mar poklepała ją delikatnie w ramię i razem ruszyły do wyjścia z audytorium.

- Chodźmy na kawę, wszystko ci opowiem!

*

Studencka kawiarnia nie wyróżniała się niczym szczególnym. Była ciasna, ale skromnie i przytulnie urządzona. Bladoróżowe ściany, przyozdobione plakatami różnych zespołów muzycznych, idealnie pasowały do lekko zużytych już skórzanych siedzeń i wysłużonych, drewnianych stołów, które okryte były papierowym obrusem. Na każdym stoliku stał wazon z podeschniętym już kwiatem róży, a z głośników płynęła muzyka puszczana z radiowęzła.

Liv podeszła do baru, za którym stał ich wspólny znajomy Peter i poprosiła o dwie mocne espresso. Posłała mu swój firmowy uśmiech, kokietując chłopaka, któremu nie były obojętne jej wdzięki. Nie tracąc z dziewczyną kontaktu wzrokowego, przygotował jej zamówienie i już miała płacić, kiedy Peter ubiegł ją w zamiarach i z uśmiechem szepnął:

- Dziś na mój koszt. – Zapisał coś w czarnym kajecie, co chwilę rzucają Liv spojrzenie spod kaskady długich rzęs.

- Dzięki! Nie trzeba było. – Przygryzła delikatnie wargę, czując, że Peter wręcz pożera ją wzrokiem. Zwinnym ruchem odwróciła się i wkładając w to jak najwięcej samokontroli, starała się nie wybuchnąć śmiechem. Kołysała seksownie biodrami aż do samego stolika, przy którym rozsiadła się Maria, obserwując ją z głupią miną.

- On na ciebie leci! – Szepnęła, a Livia usiadła obok, zatapiając usta w mocnej kawie. – O taaak, tego mi było trzeba! – Roześmiała się, upijając łyk brunatnej cieczy. Wyjęła z torby telefon, kładąc go na stolik. – Do kolejnych zajęć mamy sporo czasu. – Dodała z uśmiechem, a Olivia przypatrywała się jej. – Co tak patrzysz?

- Jesteś jakaś dziwna… – Blondynka spojrzała na Olivię, przypatrując się jej ze zdziwieniem. – Ten Kaulitz ma na ciebie dobry wpływ. – Mruknęła cicho, by przechodząca obok dziewczyna niczego nie usłyszała. Rudowłosa prychnęła pod nosem, siadając przy stoliku naprzeciw dziewczyn.

- Jestem szczęśliwa, Liv. To wszystko.

- Teraz tylko czekać, aż zaproponuje ci związek… Bo zaproponuje, prawda? – Livia posłała jej znaczące spojrzenie. – Możesz mu przekazać, że jak cię skrzywdzi to…

- To co? Olivia, zejdź na ziemię. My nawet nie byliśmy na oficjalnej randce… – Maria westchnęła, a wtem jej telefon zawibrował. Przejechała opuszkiem po dotykowym ekranie, odczytując wiadomość, której nadawcą był… Bill. Ciekawska Olivia zajrzała na ekranik, uśmiechając się szeroko.

- Istne szaleństwo! Mari, masz jakieś telepatyczne zdolności, o których ja nie wiem? – Pisnęła z radości, a Maria zgromiła ją wzrokiem.

Bill: Spotkajmy się dzisiaj… Przyjadę po ciebie przed szóstą…

Odpisała mu szybko, choć jej dłonie drżały, a serce biło jak oszalałe. Naprawdę poczuła się dziwnie, kiedy spostrzegła, od kogo jest wiadomość.

Ja: Mam rozumieć, że zapraszasz mnie na randkę? ;-)

Bill: Tak, zapraszam cię na randkę… To jak, pasuje ci godzina?

Ja: Tak, pasuje. Do zobaczenia, Billy…

- Mar, wszystko w porządku? Haloooo! Maria! – Podniesiony głos Livi wyrwał ją z krótkiego letargu. Wpatrywała się w jej zdziwioną minę, po czym wstała ze swojego miejsca.

- Liv, jadę do domu. Wyślesz mi mailem notatki? – Blondynka pokiwała głową, a Maria posłała jej przepraszający uśmiech.

Wybiegła z kawiarenki, kierując się prosto na przystanek autobusowy. Wsiadła do tramwaju, opierając rozgrzane z nadmiaru emocji czoło o szybkę. Jej wzrok był mętny i nieobecny, a serce prawie wyskoczyło z piersi. Niecierpliwiła się. Chciała być już w domu, by poukładać swoje myśli.

*

Weszła do mieszkania, rzucając torbę z książkami na podłogę. Zsunęła się po ścianie, a zaraz potem obok niej pojawił się wesoły Milo. Machał ogonem, a jego spojrzenie emanowało radością. Wkradł się na uda dziewczyny, trącając ją zimnym noskiem po policzku.

- Już dobrze, Milo. Już dobrze. Piesku mój kochany. – Głaskała czworonoga za uchem, a on jeszcze bardziej lgnął do jej ciała. Kochał ją bezgranicznie. Ona też kochała go na swój sposób. Dobrze pamiętała ten dzień, w którym znalazła go w lesie. Przywiązanego do drzewa, wycieńczonego. Zanosząc się łzami i przeklinając zarazem odwiązała grubą linkę z drobnej szyi psa, a ten rzucił się na nią z taką radością, że jeszcze bardziej się popłakała. Nigdy nie była obojętna na losy zwierząt i bez wahania zabrała psiaka ze sobą. Od tamtej pory byli prawie nierozłączni. Ona i jej wierny psi kumpel.

- Milo… Powiedz mi… Dlaczego ja? Dlaczego on tak na mnie działa? – Mówiła do psa, a on siedział obok i słuchał, co jakiś czas, na dźwięk swojego imienia, przekrzywiając zabawnie łepek. – Jasne, i tak mi nic nie odpowiesz… – Wzruszyła ramionami, wstając z podłogi. – Chodź, idziemy na spacer! – Chwyciła psie szelki i smycz, by zapiąć psa, a on skakał z radości, wyjąc.

Przemierzała tak znajomą i tak nudną drogę do parku, nie zwracając uwagi na otaczający ją świat. Ktoś do niej machał, a ktoś inny wołał, ale nawet nie skojarzyła, kto to był. Jej myśli wciąż krążyły wokół Billa i jego zaproszenia. Całowali się, uprawiali seks, ale nie sądziła, że Kaulitz zechce zaprosić ją na randkę. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że z jej strony to coś poważnego… Zaangażowała się w coś, czego oficjalnie nie było. Bo nie było ich.

Kilka słonych kropel spłynęło po jej policzku. Podciągała nosem, a przechodnie mierzyli ją ciekawskim wzrokiem. Młoda kobieta z dzieckiem posłała jej współczujące spojrzenie, a starszy mężczyzna prychnął pod nosem, mówiąc coś o współczesnej młodzieży. Nie zważała na to. Szła przed siebie, ciągnąc za sobą psa zaintrygowanego nowymi zapachami.

Po jakimś kwadransie usiadła w tym samym miejscu, w którym wszystko się zaczęło. W miejscu, w którym pierwszy raz go spotkała. Mijał właśnie drugi miesiąc, odkąd Bill Kaulitz na dobre rozgościł się w jej życiu i za nic w świecie nie mogła go z niego wyrzucić. I choć próbowała się nie angażować, by nie zostać skrzywdzoną, los postanowił z niej zakpić.

Spuściła Milo ze smyczy, by się wybiegał, a jej myśli znów zawędrowały do osoby Wokalisty. Znali się tak krótko, a jednak rozumieli lepiej niż niejedni przyjaciele. Przymknęła powieki, wracając myślami do sytuacji sprzed tygodnia.

Siedzieli na ganku za domem Toma, a światło małej latarenki oświetlało ich twarze. Bill nucił coś pod nosem, głaszcząc ją po udzie. Jej głowa spoczywała na ramieniu chłopaka, a dłoń wplątana była w jego własną. Gdybyś ich teraz zobaczyła, na pewno pomyślałabyś, że są parą…

- Możesz mi coś obiecać? – Jej cichy głos przerwał panującą ciszę, a zmącone alkoholem spojrzenie chłopaka spoczęło na niej. Spoglądał na nią spod kaskady długich rzęs. W tym nikłym świetle wyglądała jeszcze piękniej. Tak delikatnie.

- Zależy, o co mnie poprosisz... – Mruknął obniżonym głosem, przygryzając tajemniczo wargę. Był mistrzem kokieterii i doskonale zdawał sobie sprawę, jak działał na kobiety, a konkretniej – na Marię. Za każdym razem, kiedy spoglądał na nią w ten sposób, nie mogła mu się oprzeć, ale musiała zachować silną wolę. Musiała go o to zapytać. Musiała mieć pewność.

- Bill, obiecaj mi, że cokolwiek by się nie wydarzyło, nie skrzywdzisz mnie… – Głos jej drżał, a pod powiekami zaczęły zbierać się łzy. Oczekiwała od niego deklaracji, której w gruncie rzeczy nie powinna oczekiwać. Blondyn przełknął głośno ślinę. Był wyraźnie zaskoczony, ale i szczęśliwy… Tak, zdecydowanie był. Dla niego to jasny sygnał, że jej zależy…

- Obiecuję… – Uniósł jej podbródek i musnął malinowe wargi. Złapał mocniej drżącą dłoń i ucałował wierzchnią stronę. – Już dawno to sobie obiecałem, wiesz? Nie płacz, Mari... – otarł jej łzy kciukiem i scałował mokre ślady.

Głośne szczekanie Milo natychmiast sprowadziło ją na ziemię. Otarła dłonią mokrą twarz, rozglądając się nerwowo po okolicy i lokalizując stojącą obok parę. Musiała wytężyć zapłakane spojrzenie, by dostrzec, kto postanowił wyrwać ją z letargu. Energicznie wstała z miejsca, a ostrość jej wzroku znacznie się poprawiła. Rozmazane kontury w końcu zamieniły się w konkretne postacie.

- Tom! Ria! – Starała się, by jej głos brzmiał naturalnie. Uśmiechnęła się szeroko, choć kosztowało ją to wiele wewnętrznej walki. Nigdy nie była dobra w tuszowaniu emocji.

- Coś się dzieje? – Ciemnowłosa przytuliła ją mocno, spoglądając porozumiewawczo na Toma. Ten tylko wzruszył ramionami, podchodząc bliżej i klepiąc Marię w ramię. W ten sposób chciał dodać jej otuchy.

- Nie. Jest okej. – Skłamała, jednak kobieta nie dała się tak szybko zbyć.

- Przecież widzę…  – Posłała jej lekki uśmiech. – Tom? – Zwróciła się do chłopaka, a ten, jakby czytając jej w myślach odsunął się na bezpieczną odległość. Ach, te babskie sekrety. – To jak, powiesz mi o co chodzi? – Usiadły na ławce, a promienie majowego słońca ogrzewały ich twarze.

- Nie wiem, czy powinnam z tobą o tym rozmawiać…  – Westchnęła głośno, opierając twarz na rękach. Przesuwała spojrzeniem po horyzoncie, porządkując myśli.

- Jeśli boisz się, że wygadam się Billowi, masz moje słowo. Nic mu nie powiem. – Ria spojrzała w jej niebieskie oczy, szukając w nich aprobaty. Maria uśmiechnęła się lekko. – I Tomowi też nie powiem.

- Dobrze… Więc, nawet nie wiem, od czego zacząć… – Jej wzrok był nieobecny, a oddech przyśpieszony. – Bill zaprosił mnie na randkę… Niby to taka zwyczajna rzecz, gdy dwójka ludzi się lubi… No wiesz, lubi-lubi, a ja mam wątpliwości... – Spuściła wzrok na swoje buty. Poczuła ciepłą, kobiecą dłoń na ramieniu. – Zakochałam się… Zaangażowałam się w coś, co nawet nie wiem, czy wypali. Boję się, że nam się nie uda, a ja zostanę ze złamanym sercem… Nie chcę tego kolejny raz przechodzić…

Ria słuchała jej uważnie. Rozumiała jej obawy, bo sama miała podobne przed związaniem się z Gitarzystą. Nie jest łatwo stworzyć związek z osobą, której więcej nie ma niż jest i za którą szaleje przynajmniej połowa przedstawicielek płci piękniej w Europie i na Świecie.

- Uda wam się, na pewno! – Złapała jej dłoń w geście zrozumienia. – Widzisz, kilka lat temu miałam podobne obawy. Tom wszędzie brylował jako wielki podrywacz, a ja chciałam się ustatkować. Stworzyć prawdziwy związek, a nie przykrywkę pod skoki w bok. Oboje czuliśmy tę chemię między nami i wiesz co? To ja przejęłam chwilowe dowodzenie w naszym związku…  – Uśmiechnęła się na samo wspomnienie tych chwil, kiedy Wielki Tom Kaulitz musiał słuchać się kobiety. Maria wybuchła śmiechem.

- Jakoś nie mogę sobie wyobrazić Toma w takiej sytuacji. – Puściła jej oczko, a na twarzy Rii pojawił się szeroki uśmiech. – Na czym polegało to przejęcie dowodzenia?

- Musiałam być stanowcza i bardziej uparta od Toma. Jasno postawiłam mu, czego oczekuję. Jeśli mieliśmy stworzyć prawdziwy związek, musiałam postawić mu kilka wytycznych i jak widać zadziałało. – Spojrzała w kierunku mężczyzny bawiącego się z Milo. Był tak zajęty zabawą z psem i nie zwracał uwagi na rozmawiające o nim kobiety.

- Więc powinnam być stanowcza i jasno określić mu swoje oczekiwania? – Ria pokiwała głową. – Kiedy ja nie potrafię! – Maria rozłożyła ręce w geście rezygnacji. Wykrzywiła twarz w rezygnacji.

- Jeśli naprawdę ci na nim zależy ta stanowczość sama do ciebie przyjdzie w momencie, w którym będziecie rozmawiać o was i waszej przyszłości. A teraz głowa do góry i lepiej powiedz mi, w czym zamierzasz mu się dzisiaj pokazać! – Ria klasnęła w dłonie, wstając z ławki.

Blondynka zmarszczyła zabawnie czoło. Kompletnie nie wiedziała, co na siebie włożyć. Dżinsy i jakiś top, a do tego trampki? Uśmiechnęła się głupio do swoich myśli.

- Jeszcze o tym nie myślałam. – Odparła zgodnie z prawdą, choć wyżej wymieniony zestaw nie bardzo nadawał się na pierwszą randkę.

- A więc proponuję małą czarną i wysokie szpilki! Bill uwielbia szpilki. – Dodała z uśmiechem, a na twarzy Mar pojawiła się konsternacja. – Tylko mi nie mów, że nie masz w szafie małej czarnej… O boże, ty nie masz nawet szpilek! Wiesz co to oznacza?

- Katastrofę? – Mruknęła, próbując wyobrazić sobie siebie w sukience i szpilkach. Tak dawno ich nie nosiła, że pewnie od razu leżałaby jak długa.

- Zakupy!