Rozdział piętnasty

No i jest piętnastka. Po wielu trudach z problemami technicznymi i moją weną, udało mi się ukończyć odcinek! I wiecie co? Jestem z niego naprawdę zadowolona :). Tak więc zapraszam do czytania. 

__________________________________________________________________________

Mijał właśnie czwarty dzień, od kiedy Ria trafiła do szpitala. Czwarty dzień, od kiedy nie zamieniła z nim ani jednego słowa i nie zaszczyciła nawet krótkim spojrzeniem. Do jej sali wchodził tylko wtedy, gdy miał pewność, że kobieta zasnęła. Siadał wtedy przy jej łóżku, wpatrując w  spokojną i otuloną snem twarz ukochanej. Łapał ją za rękę i głaskał, całując na przemian.

Tym razem było identycznie, z tym, że Ria nie spała. Miała zamknięte powieki, ale obudziła się kilka chwil temu, kiedy pielęgniarka zmieniała kroplówkę. Kiedy do jej nozdrzy doszedł jego intensywny zapach, miała ochotę się podnieść i mocno wtulić w jego koszulkę, a potem przypomniała sobie, że przecież wcale nie chciała go widzieć. Zacisnęła usta w cienką linię, uchylając delikatnie powieki, by sprawdzić, gdzie znajduje się Tom.

Stał wpatrzony w okno, podpierając się rękoma. Jego twarz poszarzała mocno i z profilu wydawała się jeszcze szczuplejsza. Co jakiś czas zagryzał spierzchnięte wargi, tępo wpatrując się w punkt przed siebie, który nie miał dla niego większego znaczenia. Pod jej powiekami znów zaczęły zbierać się łzy, którym pozwoliła swobodnie spływać po gorących policzkach.

Idiotko! Przecież to nie jego wina, że straciłaś dziecko! Jak możesz obwiniać o to człowieka, który dzień w dzień przychodzi tu i martwi się o ciebie?! On cię kocha… Ponad życie. I wiesz co? Jestem pewny, że jeszcze będziecie mieć upragnione dziecko…

- Tomi… – Odezwała się cicho, kiedy jej sumienie wręcz krzyczało w niej, powodując tym samym nieprzyjemny ścisk w żołądku.

Mężczyzna odwrócił się gwałtownie, wlepiając w nią swoje czekoladowe spojrzenie. Jego kąciki drgnęły minimalnie, formując się w nikły uśmiech, co nie uszło jej uwadze. Podniosła się do pozycji półsiedzącej, ocierając wierzchem dłoni słone łzy.

- Przepraszam… – Szepnęła ponownie, kiedy zauważyła jego obawy. Obawy przed tym, że znów zostanie odtrącony. – Przytul mnie.

Te dwa słowa spowodowały w nim nagły wybuch fajerwerków gdzieś w podbrzuszu. Niepewnym krokiem podszedł do szpitalnego łóżka, a ona poklepała pościel na zachętę. Delikatnie usiadł na jego brzegu, wyciągając drżącą dłoń w kierunku jej policzka, a jego skóra musnęła jej mokre od płaczu lico. Drugą dłoń wplątał w jej brązowe kosmyki, przyciągając ją lekko do siebie. Ria mocno wtuliła się w silne ramiona Gitarzysty, układając swoją głowę na jego ramieniu. Cała drżała z nadmiaru emocji. Nie czuła jego bliskości pięć długich dni, podczas których biła się z myślami.

Za całe zło, jakie ją spotkało, obwiniała najpierw siebie, potem Toma, by zrozumieć, że nie oni mieli winę. Napierała na jego ciało, które w tej chwili było dla niej ostoją. Cudownym azylem, w którym funkcjonowała najlepiej. Czuła jak delikatnie i nieśpiesznie przesuwa dłońmi po plecach. Uspokajał ją każdym swoim ruchem, a ona poddawała się jego dotykowi bez zastanowienia. Chwilę później leżała w ciepłej pościeli a Tom opierał się o zagłówek łóżka, by mieć pełen dostęp do jej twarzy. Pochylił się i powolnie, jakby oczekując na jej reakcję, musnął spragnione jego bliskości wargi kobiety. Ria oparła swoje dłonie na jego gorącym karku, pogłębiając pocałunek, który oznaczał koniec ich cichych dni.

- Obiecuję, że zrobię ci gromadkę dzieci… Tak pięknych jak ty. – Mruknął wprost w jej usta, ponownie zakleszczając je w swoim namiętnym pocałunku.

*

[Podkład muzyczny: Ellie Goulding – Love me like you do]

You're the light, you're the night

You're the color of my blood

You're the cure, you're the pain

You're the only thing I wanna touch

Nauka na kolokwium z kosmetologii leczniczej zajęło jej więcej czasu niż sobie założyła. Siedziała nad książkami do pierwszej w nocy, by ostatecznie dojść do wniosku, że jest kompletnie nieprzygotowana i nie zaliczy tego egzaminu, a to wszystko przez Billa Kaulitza. Chłopak namieszał w jej spokojnym życiu do tego stopnia, że nie potrafiła skupić się na najprostszych rzeczach oraz tych, które wymagały od niej przygotowania. Siedząc nad otwartym podręcznikiem, w myślach odtwarzała każde jego słowo i spojrzenie z ich ostatniej rozmowy, kiedy to zaproponował jej zamieszkanie razem. W jej głowie wciąż dudniły jego słowa.

Chcę zasypiać i budzić się przy tobie każdego dnia… Chcę wracać do mieszkania z myślą, że tam na mnie czekasz… Chcę całować cię na dzień dobry i kochać się z tobą na dobranoc.

Nie potrafiła przestać o tym myśleć nawet wtedy, kiedy znużona leżała już w łóżku, a zegarek w jej telefonie wskazywał wpół do trzeciej. Kręciła się z boku na bok, ściskając w dłoniach koszulkę, którą u niej zostawił. Obiecała mu, że ją wypierze i odda, ale nie mogła sprać z niej tego hipnotyzującego zapachu, którym otulała się każdej samotnej nocy. Ten kawałek materiału był maleńką namiastką jego osoby. Wyobrażała sobie, że leży obok niej, gładząc ją delikatnie po twarzy i wpatrując się w jej niebieskie oczy swoimi brązowymi tęczówkami. Nawet głośne chrapanie Milo nie było w stanie zaburzyć tej idealnej wizji. Przygryzła wargę, gwałtownie wyrwana z krainy marzeń przez upierdliwy sygnał wiadomości sms.

Bill: Nie jestem sobą, kiedy Ciebie nie ma przy mnie…

Every inch of your skin is a holy Grail I've got to find

Zaspanym spojrzeniem omiotła wyświetlacz, uśmiechając się lekko. Czyżby czytał jej w myślach, a może tak jak ona, nie potrafi zasnąć? Bez zastanowienia wystukała na klawiaturze słowo ,,przyjedź”, jednak po chwili je usunęła, bo przecież Bill nie będzie gnał na łeb, na szyję przez pół miasta, bo ona ma takie widzi mi się. Westchnęła, odpisując mu.

Ja: Nie powinieneś już spać?

Bill: Powinienem, ale bez Ciebie nie potrafię…

Długo wahała się nad odpowiedzią. Z jednej strony chciała, by leżał teraz tuż obok niej, ale z drugiej bała się, że wyda mu się zbyt nachalna. Przymknęła powieki, a obraz jaki utworzył się w jej głowie zaraz po zamknięciu oczu, pchnął ją do tego, by posłuchała swojego serca i pragnień:

Ja: Przyjedź…

Drżącymi dłońmi wysłała wiadomość, a akcja jej serca wzrosła gwałtownie. Czuła jak krew burzy się z żyłach, a podniecenie rozchodzi się gdzieś w dolnych partiach ciała. Drżała w obawie o to, co jej odpisze i czy w ogóle odpisze.

Only you can set my heart on fire

Siedziała jak na szpilkach, nie mogąc poprawnie oddychać. Powietrze w jej pokoju nagle stało się cięższe, a ona sama nie mogła wykonać żadnego ruchu. Nasłuchiwała w oczekiwaniu każdego najmniejszego dźwięku, jednak nic nie wskazywało na to, że Bill miał tej nocy się zjawić. Po jakichś dziesięciu minutach, kompletnie zrezygnowana, wstała z łóżka, by czegoś się napić, bo z nadmiaru emocji zaschło jej w ustach. Zwinnie wskoczyła na kuchenny blat, trzymając w dłoniach kubek z zimnym napojem. Sączyła go powolnie, patrząc na migoczące światła pędzących za oknem samochodów. Z każdą kolejną sekundą uspokajała się, a poczucie zdenerwowania zmieniało się w pewnego rodzaju zawód. Tak, czuła się zawiedziona tym, że najpierw ją rozjuszył, narobił nadziei, a potem olał. Nie odpisał. Dopiła resztkę wody, wstawiając kubek do zlewu, kiedy jej telefon ponownie zawibrował.

Bill: Otwórz, za minutę jestem.

Wstrzymała oddech, kolejny raz czytając tę krótką wiadomość, a wszystkie poprzednie emocje wróciły ze zdwojoną siłą. Na nogach z waty podeszła do drzwi, otwierając je cicho, by nie zwrócić uwagi czujnych sąsiadów. Bill już czekał na nią. Miał nieułożone włosy, a ona uwielbiała ten nieporządek. Zlustrowała go wzrokiem, zdając sobie sprawę, że tak naprawdę przyjechał do niej w spodniach od dresu, które służyły mu za piżamę i wyciągniętej koszulce.

- Jesteś… – Szepnęła cicho, a on podszedł bliżej, zamykając za sobą drzwi.

Jego dłonie automatycznie znalazły się na jej biodrach, a usta przywarły do jej ust, napierając na nie agresywnie. Na przemian przygryzał dolną wargę Marii, by po chwili muskać ją tak czule, że miękły jej kolana. Dziewczyna wsunęła dłoń w jego blond kosmyki, ciągnąc je raz po raz w przypływie ekscytacji tym, czym właśnie ją raczył. Był spełnieniem każdej jej zachcianki. Każdego pragnienia i każdej fantazji.

- Sypialnia. – Wydukała z ledwością, kierując ich splecione ciała w miejsce, które od dawna było świadkiem ich uniesień.

So love me like you do

Touch me like you do

(…)

Leżała wtulona w jego ramię, a jedynym źródłem światła była paląca się na stoliku nocnym świeczka, która roztaczała wokół siebie przyjemny i delikatny zapach aloesu. Zegar w jej telefonie wskazywał piątą, co oznaczało, że za trzy godziny ma egzamin, a nie zmrużyła nawet oka. Ba, nawet nic na niego nie umiała, bo pewien cholernie seksowny blondyn zajmował jej myśli i wypełniał znaczną ich część.

Przeciągnęła się na łóżku, odkrywającym tym samym pierś, która w trybie ekspresowym przyciągnęła uwagę Billa. Zacmokał z uznaniem, a Maria szybko naciągnęła zsuwający się materiał, by nie kusić Kaulitza, któremu niewiele brakowało do pełnej gotowości, o czym przekonała się wielokrotnie.

- Znowu to robisz. – Do jej uszu dobiegł jego seksowny szept, a ręka Wokalisty spoczęła na jej talii.

- Co takiego? – Przygryzła dolną wargę, wpatrując się w ciemne i błyszczące tęczówki chłopaka.

What are you waiting for?

Nie odpowiedział. Doskonale widziała w jego oczach to, że znów jej pragnie. To jak na nią teraz patrzył, jak pożerał wzrokiem odsłonięte fragmenty ramion, jak mocniej zaciskał dłonie na jej delikatnej skórze były wystarczającym dowodem na to, czego aktualnie chciał, chociaż nie – ona też tego chciała. I jak kiedyś wstydziła się nawet myśleć, a co dopiero uprawiać seks, tak teraz nie wyobrażała sobie braku jego fizycznej bliskości.

- Chodź. – Wstała z łóżka, stając przed nim całkowicie naga.

Przez chwilę zapomniał  jak poprawnie oddychać, a krew gwałtownie spłynęła w jedno miejsce. Tego się zupełnie nie spodziewał. Posłusznie jednak wykonał jej polecenie i już po kilku przebytych metrach znajdowali się w niewielkiej łazience. Wpatrywał się jak Maria z gracją schyla się, by napełnić wannę wodą, a potem wszystko działo się tak szybko, że nawet nie zarejestrował momentu, w którym pchnął dziewczynę na pralkę i uniósł jej drobne ciało, by wygodnie posadzić ją na wierzchu pralki.

I'll let you set the pace

'Cause I'm not thinking straight

My head spinning around I can't see clear no more

What are you waiting for?