Rozdział szesnasty

Siódma rano. Berlin powoli budził się do życia, a Bill miał wrażenie, jakby budził się wraz z nim, mimo tego, że tej nocy nie zmrużył oka ani na chwilę. Siedząc na niewielkim parapecie, który uporczywie wbijał mu się w pewną część ciała, wpatrywał się w wschodzące słońce, które dla wielu osób było nadzieją na lepszy dzień. To właśnie każdy zachód i wschód słońca wyznaczał im rytm, według którego powinni funkcjonować. On tak nie potrafił. Nie umiał położyć się spać o dwudziestej drugiej, by przed siódmą być na nogach. To nie było w jego stylu. Chodził spać późno w nocy i wstawał późnym popołudniem. Całymi dniami mógłby leżeć przed telewizorem, by wieczorem wyjść do klubu i wrócić zalanym trupa nad ranem. Nie dbał też o porządek, choć w jego apartamencie błyszczało, ale w końcu miał od tego ludzi i za to im płacił.

I wcale nie jest taki idealny, za jakiego ma go większość jego dorosłych już fanek.

Westchnął ciężko, zeskakując zwinnie z niewygodnego siedziska, by zaskoczyć swoją dziewczynę i zrobić dla niej śniadanie przed egzaminem, na który z jego powodu się nie nauczyła. Nie miał jednak wyrzutów sumienia, bo doskonale wiedział, że tak czy siak Maria poradzi sobie i zaliczy test na dobrą ocenę. Była zdolna i pracowita, i inteligentna, czym niesamowicie go pociągała. Uśmiechnął się pod nosem, zaglądając do lodówki, z której wyjął kilka jajek i szczypiorek. Jego myśli zawędrowały do feralnego śniadania, które kiedyś przesolił, a mina automatycznie mu zrzedła. Ostrożnie wbił jajka do miski i przyprawił je naprawdę szczyptą soli i pieprzem. Do ostatniej chwili przed zdjęciem kulinarnego tworu z ognia, bał się, czy aby tym razem znowu nie zaliczy gafy, jednak póki co, wszystko szło po jego myśli. Jajecznica nie była zbyt słona, a jego rozpierała wewnętrzna , męska duma.

W tym samym momencie, w którym ustawiał talerze z porcją jedzenia na stoliku, do kuchni wsunęła się Mari tylko w kąpielowym ręczniku. Z jej włosów wciąż kapały pojedyncze kropelki wody, a skóra ciągle była przyjemne wilgotna. Przełknął głośno ślinę, wpatrując się w jej idealne kształty, a dopiero jej cichy głos sprowadził ją na ziemię.

- Nie musiałeś. – Szepnęła, podchodząc do niego bliżej i skradając mu niewinnego całusa.

Przygryzł wargę, starając skupić na tym, by coś zjeść i zaspokoić jedzeniowe potrzeby swojego organizmu, a nie wpatrywać się w jej dekolt, który wręcz wołał do niego zajmij się mną. Mrużył oczy, jakby to miało mu pomóc odnaleźć wewnętrzny spokój i prawie by mu się to udało, gdyby nie to, że w chwili wstawania z krzesła po zjedzonym posiłku, pech chciał, że ręcznik zsunął się z jej ciała, lądując na kafelkach. Wstrzymał oddech, wodząc wzrokiem po idealnym ciele. Automatycznie wstał z miejsca, by wpić się łapczywie w jej malinowe usta, jednak kiedy trzeźwość umysłu wróciła do niego, zauważył, że dziewczyna znów zniknęła za drzwiami łazienki, a on miał duży i pulsujący problem między nogami.

(...)

Było już po dziesiątej, kiedy wpadł zziajany do apartamentu, bo jak na złość, właśnie dzisiaj winda postanowiła się zepsuć. Z niemałym trudem wspiął się na ostatnie piętro budynku, tachając ze sobą zakupy ze sklepu budowlanego – pędzle do malowania, taśmę malarską, folię ochronną i najważniejszy punkt wycieczki – farbę.

Pumba nawet nie zauważył, kiedy w nocy opuścił mieszkanie, bo dopiero teraz się obudził, czego domyślił się po jego zaspanych ślepiach. Sam psi towarzysz nie wyglądał na zadowolonego faktem tej wczesnej pobudki. Rozłożył się wygodnie na panelach, w najbardziej nasłonecznionym miejscu, umilając czas Billowi swoim chrapaniem i mruczeniem na zmianę. Ten pies był idealny pod względem jego trybu życia. Dużo spał, mało się ruszał, co w takich chwilach jak te, kiedy każda minuta była na wagę złota, naprawdę mu odpowiadało.

Nie marnując więcej czasu, od razu zabrał się za przenoszenie mebli z sypialni do salonu, których wcale nie miał tak dużo. Fotel, komodę i dwa stoliki noce wystawił bez większego problemu, a łóżko szczelnie okrył folią ochronną, by nie ubrudzić go podczas malowania i przesunął je na środek pustego pomieszczenia, by mieć nieograniczony dostęp do każdej ze ścian. W między czasie ze starej ulotki reklamowej zrobił prowizoryczną łódkę, którą nałożył na głowę i z uśmiechem na twarzy przystąpił do zmiany koloru ścian z naprawdę ciemnego bordo do ciepłej brzoskwini na trzech ścianach i intensywnej jagody na pozostałej ścianie.

*

Zegar wskazywał kwadrans po szesnastej, kiedy weszła do mieszkania. Kompletnie pozbawiona sił i chęci do życia. Nie dość, że wysokie, lipcowe temperatury jej nie służyły, to jeszcze jej nastrój zostawiał wiele do życzenia. Tak jak się spodziewała, nie zaliczyła kolokwium i musiała je poprawić, by zaliczyć przedmiot. Na nic zdały się jego słowa i zapewnienia, że przecież dasz sobie radę, ale to nie jego wina, że oblała. Chociaż… Miał w tym jakiś udział, bo wciąż zaprzątał jej myśli, ale nie mogła, ot tak, wyrzucić go ze swojej głowy. W ciągu niespełna czterech miesięcy z znajomych stali się kochankami, by ostatecznie być parą. Dziewczyną i chłopakiem. To właśnie ona miała coś, czego pragnęło kilka tysięcy dziewczyn z całego świata. To ona była tak blisko Kaulitza, jak żadna inna nigdy być nie będzie. To ona mogła podziwiać jego urodę, kiedy śpi czy kiedy wstaje z tym cholernie seksownym bałaganem na głowie. Tylko ona mogła dotykać i całować jego ciało. Zachwycać się każdym nowym tatuażem. Wodzić za nim wzrokiem, kiedy przechadzał się po mieszkaniu w samych bokserkach, a czasami bez nich.

Dopiero teraz uświadomiła sobie, z kim tak naprawdę się związała. Nie planowała tego, ba, nigdy nie chciała wiązać się z osobą publiczną. To wyszło samo, tak naturalnie. Bo przecież…

…Nikt nie wie, co stanie się za minutę, za sekundę. Kto wie na kogo wpadnę? Może właśnie spotkam kogoś, kto odmieni moje życie na zawsze. (...) Wiem, że miłość jest piękną rzeczą, której nie możemy kontrolować. Nie mamy nad nią władzy. Nie wiemy, skąd przyjdzie i nigdy nie wiemy, kiedy nas uderzy. *

Te słowa - jego słowa - utkwiły w jej głowie i wracała do nich za każdym razem, kiedy wątpiła, że to, co ich połączyło, jest dobre. Że powinno się wydarzyć, bo przecież ona nie była bogata. Nie miała milionów na koncie. Ani nawet własnego mieszkania… A potem, kiedy wciąż wątpiła, wracała do ich rozmowy. Siedzieli wtedy w bagażniku jego auta, gdzieś za miastem i pili wino. Słodkie, czerwone wino, które od tamtego momentu kojarzyła tylko z nim.

Jej głowa bezwiednie spoczywała na jego ramieniu, a dłoń spoczywała na jej dłoni. Miękka faktura skóry przyjemnie drażniła jego zmysły, ale trzymał je na wodze, bo nie chciał wyjść na wiecznie niezaspokojonego erotomana. Odsunął kosmyk jej blond włosów, który co chwilę opadał na jej idealną twarz, zasłaniając mu możliwość wpatrywania się w jej idealnie skrojone wargi. Uwielbiał je całować i gdyby mógł, teraz pewnie też by to zrobił, ale Maria milczała. Nie patrzyła na niego, a jej wzrok błądził po trawiastym podłożu. Wręcz zmusił ją swoim dotykiem, by podniosła głowę i spojrzała na niego, a wtedy serce mu zmiękło, bowiem w jej pięknych – niczym ocean – oczach dostrzegł łzy.

- Co się stało? – Szepnął wprost do jej ucha, ale ona ani drgnęła.

Z każdą kolejną sekundą miała większą ochotę się rozpłakać i znaleźć schronienie w jego silnych ramionach. Znów błądziła myślami wokół kwestii pieniędzy oraz tego, że tak niewiele mogła mu dać, podczas gdy on wydawał naprawdę duże sumy na wspólne kolacje, czy drobiazgi, którymi ją obdarowywał. Załkała, wtulając się w białą i pachnącą koszulkę chłopaka, mocząc ją swoimi łzami. Znów pokazała mu, jak słaba była i jak bardzo nie radziła sobie z różnicami między nimi.

- To ty kupiłeś dzisiaj to cholernie drogie wino… To ty zabrałeś mnie za miasto, płacąc za benzynę… To przecież ty za każdym razem za mnie płacisz, a mi jest tak strasznie głupio, że nie stać mnie na życie przy tobie. – Łkała coraz mocniej, coraz ciszej wypowiadając słowa.

Bill gładził ją po włosach i uspokajał swoim delikatnym szeptem. W jego myślach aż huczało od nagromadzonych emocji, ale nie mógł wykonać żadnego gwałtownego ruchu, by jej jeszcze bardziej nie przestraszyć.

- Mari, spójrz na mnie. – Raz jeszcze uniósł jej podbródek, muskając drgające od płaczu usta. – Nie obchodzi mnie to, ile masz oszczędności w banku, bo to nie jest ważne. Ważne jest to, że powinnaś zrozumieć, że to co moje należy też do ciebie…  – Szepnął, zaciskając swoją męską, wytatuowaną dłoń na jej drżącej skórze.

Pragnęła jego ciepła tak, jak jeszcze nigdy wcześniej i z każdą chwilą poddawała się temu błogiemu uczuciu, a jego słowa powoli docierały do jej mózgu. Początkowo nie rozumiała, co właśnie jej powiedział, ale im dłużej powtarzała tę zbitkę słów w swojej głowie, tym boleśniej uświadamiała sobie, że nie jest dla niego odpowiednią kobietą.

- Nie mogę, Bill. Po prostu nie mogę, bo to nie daje mi spokoju. – Szepnęła, odsuwając się od niego na kilka milimetrów. Serce zabiło jej mocniej, kiedy chłodne niczym lód spojrzenie Wokalisty przeszyło ją na wskroś.

- Od dzisiaj, jeśli kiedykolwiek poruszysz kwestię pieniędzy, obrażę się i jestem w tej chwili śmiertelnie poważny. – Doskonale widziała, jak linia jego szczęki zaciska się i mężnieje, co nie wróżyło niczego dobrego. Przestraszyła się, bo nigdy wcześniej nie był dla niej taki władczy. – Ja zarabiam na nasze życie, bo najcenniejszą rzeczą, jaką mi dałaś, a nie dałby mi jej nikt inny, jest twoja miłość, Mar. – Zbliżył się do niej, składając na mokrym od potu czole słodkiego całusa. – Zrozumiałaś?

Pokiwała twierdząco głową, dając upust nagromadzonym pod powiekami łzom, bo jeszcze nigdy nie usłyszała czegoś piękniejszego z jego ust.

Uśmiechnęła się przez łzy, które ciurkiem spływały po jej policzkach, rozmazując tym samym idealny makijaż. Ta rozmowa wiele jej dała, zmieniła postrzeganie pewnych spraw, ale to nie znaczyło, że całkowicie wyzbyła się wątpliwości – te rzadziej lub częściej do niej wracały niczym bumerang i musiała się z tym pogodzić. Nie widziała innego wyjścia, jak właśnie zaakceptowanie tego niezręcznego faktu.

Nawet nie zauważyła, kiedy do jej mieszkania niepostrzeżenia wsunęła się Olivia. Dopiero szczekanie Milo sprowadziło ją z powrotem na ziemię, a ona wierzchem dłoni otarła gorące łzy, jednak nie zdążyła ich ukryć przed ciekawskim spojrzeniem Liv.

- Co się stało? Mam go zabić, tak?! – Blondyna podeszła do Marii, siadając obok niej na panelach.

Objęła ją mocno, głaszcząc po włosach i plecach, a dziewczyna powoli się uspokajała. Nawet uśmiechnęła się na wspomnienie jej słów, bo szczerze powiedziawszy, Liv nie przepadała za miłością jej życia. Trzymała się z nim na dystans, co wcale nie dziwiło ani jej ani Billa. Była sceptycznie nastawiona do jego osoby, bo po prostu się o nią bała - mimo całego tego świństwa, do którego była zmuszana…

- Nie, spokojnie. – Maria zaśmiała się, uśmiechając lekko. – Zły dzień. – Dodała, a Olivia posłała jej delikatny uśmiech. – Dziękuję, że przyszłaś.

- Już myślałam, że o tym zapomniałaś. – Liv wstała z podłogi, pomagając również Marii się z niej podnieść. – Masz ty coś w lodówce? Tak myślałam. – Zajrzała do środka, skąd przywitało ją jedynie światło i pusty karton po mleku. – Zbieraj się, idziemy na zakupy.

- C-co? Nie, jutro pójdę. – Olivia spojrzała na nią karcąco, krzyżując ręce na piersi.

- Nie marudź, tylko ogarnij się i wychodzimy.

* Bill o miłości dla sheknows.com