Rozdział siedemnasty

Cztery tygodnie. Dokładnie dwadzieścia osiem dni zostało do rozpoczęcia pierwszej części trasy koncertowej, która obejmowała piętnaście koncertów w Europie. Był podekscytowany tym, że w końcu – po pięciu latach przerwy – ponownie staną na scenie i ponownie przeniosą swoje życie do tourbusów, za którymi tak bardzo tęsknił, choć jednocześnie bał się rozłąki z Marią. Znał siebie i wiedział, że taka przerwa nie wpłynie na nich za dobrze, bo tęsknota za jej ciepłem i bliskością weźmie  nad nim górę, choć starał się oswajać z myślą, że większość poranków i nocy spędzi samotnie. Starał się bardzo, ale nie wychodziło mu to zbyt dobrze. Gdzieś wewnątrz siebie czuł nieuzasadniony lęk i panikę, jakby coś złego miało się wydarzyć w niedalekiej przyszłości, ale nie za bardzo wiedział, z czym to połączyć. Jasne, sprzeczali się o błahostki, ale był pewien, że ten lęk nie dotyczył kolejnej kłótni o pozostawione w łazience skarpetki czy niedomknięty kartonik z sokiem pomarańczowym.

Wypuścił nagromadzone w płucach powietrze ze świstem, odpalając kolejnego dzisiaj papierosa. Zaciągnął się nim porządnie, a szary dym przyjemnie ukoił jego nerwy. Wpatrywał się tępym wzrokiem na horyzont, szukającym odpowiedzi na nurtujące go pytania, które wręcz huczały w jego myślach, odbijając się z impetem od ścianek głowy. Mocniej złapał się barierki, wychylając przez nią lekko, a jedyne, co był w stanie dostrzec to palące się światło w sali prób. Musiał tam wrócić, by ostatni raz dzisiaj przećwiczyć kilka piosenek, z którymi miał największy problem.

Zgasił niedopałka butem i zbiegł po schodach, by kilka sekund później znaleźć się w przestronnym studiu, gdzie od kilku tygodni przygotowywali się do powrotu w trasę. Specjalnie na potrzeby tej trasy wynajęli mieszkanie, które kilku architektów przerobiło na miejsce, gdzie można zarówno ćwiczyć, jak i przespać się, czy coś zjeść. To ponad sto metrów kwadratowych zagospodarowanych według ich widzi mi się, które traktowali jak swój drugi dom.

- No w końcu! Już myślałem, że spadłeś z tego balkonu. – Szelmowski uśmieszek Toma wywołał na jego twarzy sarkastyczny grymas. Pokazał mu jedynie język, siadając na wysokim krześle tuż obok skórzanej, czerwonej kanapy.

- Bardzo śmieszne, Tom. Naprawdę, boki zrywać. – Mruknął prawie sam do siebie, jednak na tyle głośno, by bliźniak mógł go usłyszeć. Chwycił za nowy nabytek w postaci neonowo zielonego mikrofonu, który wywoływał w nim falę naprawdę pozytywnych wspomnień.

Znudzony przeglądał różne strony w poszukiwaniu odpowiedniego mikrofonu na nadchodzącą trasę, kiedy obok niego usiadła Maria z kubkiem gorącego kakao w ręce. Podała mu porcelanowe naczynie, zaglądając ciekawsko przez ramię, by dojrzeć, co też spowodowało u niego taką znużoną i zirytowaną minę.

- Serio? Nie możesz wybrać mikrofonu? – Zaśmiała się, wtulając mocniej w jego bok.

- Bawi cię to, że mam dylemat? Kobieto, to ważna rzecz! – Wyszczerzył się, przeglądając w skupieniu kolejną stronę.

- Daj mi to, sama ci coś wybiorę. – Przechwyciła od niego laptopa, wracając na początek listy. – Czarny, złoty i biały już masz, a skoro trasa jest klubowa to coś kolorowego się przyda. – Zerknęła na propozycje, a pierwszy kolor, jaki wpadł jej w oko to neonowa zieleń. – Mam! Zobacz, nerwusie. Będzie idealnie pasować. I nie dziękuj. – Posłała mu szeroki uśmiech, wstając z kanapy i oddając laptopa. Poczochrała zabawnie i tak nieułożone włosy blondyna, po czym zniknęła za drzwiami łazienki, podśpiewując pod nosem piosenkę z ich najnowszego albumu. 

Jeszcze przez kilka sekund uśmiechał się pod nosem sam do siebie, co już nie dziwiło reszty zespołu. Doskonale wiedział, że w niektórych sytuacjach pozostali brali go za dziwaka, ale nie mógł nic na to poradzić, że w tak zauważalny sposób emanował swoim szczęściem. Przymknął powieki, dając znak reszcie, by zaczęli grać, a wtedy kompletnie odleciał, zatracając się w muzyce i słowach, które płynęły z jego krtani, układając się w harmonijnie brzmiącą całość. 

*

Siedziała pomiędzy kartonami, wkładając do nich złożone ubrania i bieliznę. Każdy karton starannie opisywała, by potem szybciej uwinąć się z ich rozpakowywaniem. Na samą myśl, że za dwa dni wprowadzi się do jego mieszkania, robiło jej się słabo z mieszanki podekscytowania i zdenerwowania. Związek z Billem był jej pierwszym poważnym związkiem, a jakoś nie mogła wyobrazić sobie mieszkania z gwiazdą muzyki. Owszem, znała już jego przyzwyczajenia, co lubił, a czego wręcz nienawidził, ale w głowie jej się nie mieściło, że to właśnie w niej się zakochał i że już za niedługo będą dzielić wspólne łóżko, kołdrę czy zwykłą szafę na ubrania.

Uśmiechnęła się pod nosem, trafiając na bluzkę z dnia, w którym spotkali się po raz pierwszy. Zwiewna bluzeczka na krótki rękaw miała dla niej naprawdę sentymentalne znaczenie i nie mogła jej przecież wyrzucić. Złożyła ją w staranną kostkę, umieszczającym na samym wierzchu trzeciego z rzędu kartonu z ubraniami, a końca nie było widać. Do spakowania zostały jeszcze wszelkiej maści książki, magazyny czy akcesoria wyposażenia domowego. Ciekawski Milo kręcił się wokół niej, co jakiś czas zaglądając do pustych kartonów, by się w nie schować i bawić wewnątrz. Wtedy odrywała się od nużącej pracy, zbliżając się do czarnego kłębka, który radośnie merdał ogonem i drapała go za uszkami. Jego sierść była przyjemne gładka i naprawdę uwielbiała się z nim bawić, a on uwielbiał ubiegać się o jej uwagę. Tak było i tym razem. Gestem dłoni zaprosiła go bliżej siebie, a psiak wpakował się na jej kolana, trącając policzek zimnym noskiem. Uśmiechnęła się szeroko, przytulając się do niego mocno, na co Milo zareagował z entuzjazmem, wtulając łepek w jej rozpuszczone włosy.

- Jeszcze trochę i będziesz miał brata. – Zaśmiała się, a kiedy Milo na dźwięk jej głosu poderwał się i usiadł naprzeciwko, wybuchła gromkim śmiechem, szybko sięgając po telefon. Włączyła nagrywanie, a kilka sekund później wysłała nagranie do Billa, opatrując je krótką wiadomością.

Ja: Może wpadniesz? Tęsknimy za Tobą…

Długo nie musiała czekać na jego odpowiedź. W ciągu minuty od wysłania swojej wiadomości, ekran telefonu podświetlił się, dając znak, że właśnie otrzymała nową wiadomość.

Bill: Daj mi dwadzieścia minut, bo jeszcze jestem w studiu.

Ja: W studiu? Nie śpiesz się, poczekam.
Praca jest ważniejsza :-)

Bill: Dwadzieścia minut i będę, spokojnie. I tak już kończymy ;)

Ten wieczór zapowiadał się naprawdę obiecująco. W ekspresowym tempie pozbyła się kartonów z pola widoku, a resztę nie ułożonych rzeczy niedbale wrzuciła do szafy, uważając, by nic z niej przypadkiem nie wyleciało. Po dziesięciu minutach salon błyszczał, a ona miała ostatnich kilka chwil, by odświeżyć się w łazience. Upięła włosy w niedbałego koka, a usta przeciągnęła bezbarwnym błyszczykiem, chociaż była pewna, że prędzej czy później po kosmetyku nie zostanie ani śladu. Ostatni raz spojrzała w lustro, kiedy w mieszkaniu rozległo się ciche pukanie. Jej humor automatycznie się zmienił i z głupim uśmiechem ruszyła w kierunku drzwi. Przez chwilę nie reagowała na nasilające się pukanie, a kiedy do jej uszu doszedł jego ściszony i zniżony głos, nie wytrzymała. Otworzyła drzwi, które z impetem odbiły się o jedną ze ścian, ale miała to gdzieś. Czuła na sobie jego palące spojrzenie, kiedy stał w progu, w jednej dłoni trzymając smycz, a w drugiej butelkę ich ulubionego wina. Wolnym krokiem wszedł do mieszkania, mijając ją bez słowa. Po chwili pojawił się u jej boku, wyciągając ręce w jej kierunku, by dziewczyna wtuliła się w jego ciepłe ciało.

[Podkład muzyczny: Britney Spears – I’m a slave 4 you]

- Dzień dobry… Ja też się stęskniłem… Bardzo. – Mruczał do jej ucha gdzieś pomiędzy kolejnymi pocałunkami, a jego dłonie bezceremonialnie wdarły się pod delikatny materiał bawełnianej koszulki. Przesuwał nimi raz w górę, raz w dół, powodując na jej ciele gęsią skórkę.

- Szybki jesteś. – Jej drobna dłoń zsunęła się poniżej linii spodni, zaciskając delikatnie na wybrzuszeniu, świadczącym o jego stanie. Przygryzła seksownie wargę, wpatrując się w jego ciemnoczekoladowe oczy, które wraz ze wzrostem podniecenia, zmieniały swoją barwę na głęboką czerń.

- I mocno stęskniony. – Naprał na nią swoim ciężarem, przyciskając do ściany. Wsunął język pomiędzy wargi Marii, zaczynając powolny i namiętny taniec dwóch spragnionych siebie ciał. Całował ją nieśpiesznie, doprowadzającym tym samym na szczyt szaleństwa.

Kiedy tylko jego dotyk i napór nieco zelżał, odsunęła go od siebie gwałtownie, przerywając namiętną pieszczotę. Jego rozbiegany wzrok i półotwarte usta były w tej chwili najseksowniejszym widokiem na świecie, więc nie czekając na jego zgodę, pchnęła go na przeciwległą ścianę, przejmując kontrolę nad tym, co było między nimi. I pomyśleć, że początkowo krępowała się bliskości z nim, a teraz zsuwała się wzdłuż jego ciała, by klęknąć przed nim w wyuzdanej pozie. Zwilżyła lubieżnie wargi, bacznie obserwując jego reakcje. Złapała za klamrę od paska, a po chwili dżinsy z łoskotem uderzyły o ziemię. Jednym, zdecydowanym ruchem uniosła brzegi koszulki, dając mu do zrozumienia, że powinien ją zdjąć. Tak też zrobił, a ona uśmiechnęła się w swój niegrzeczny i cholernie seksowny sposób. Przesunęła opuszkami palców wzdłuż linii bokserek, igrając z jego popędem i pożądaniem, które z każdą sekundą stawało się mocniejsze. Naprawdę się starał panować nad swoimi prymitywnymi potrzebami, ale nie mógł dużej znieść jej tortur. Wypchnął biodra w przód, jakby to miało jej zasugerować, czego właśnie chciał.

- Nie wytrzymam. – Szepnął, kiedy kolejny raz przesunęła dłońmi po spiętym podbrzuszu chłopaka, obrysowując paznokciem tatuaż w kształcie gwiazdy. Złapał ją za rękę, kierując w odpowiednie i pulsujące miejsce, jednak jak szybko jej dłoń znalazła się w zasięgu jego męskości, tak szybko z niego zniknęła.

- Wszystko w swoim czasie. – Mruknęła, łapiąc go za dłonie, które natychmiast wylądowały na jej biuście. – A teraz zajmij się mną. – Sapnęła wprost do jego ucha, ciągnąć na kanapę, którą tuż przed przeprowadzką musieli przetestować.