Rozdział osiemnasty

Aż chciałoby się napisać - i oto jestem... Znowu.

Po prawie dwumiesięcznej przerwie - spowodowanej tak naprawdę wszystkim i niczym - wracam z nowym odcinkiem. Długo zajęło mi jego napisanie, jeszcze dłużej poprawianie błędów i tego, co mi się w tekście ze sobą gryzło, ale jestem naprawdę zadowolona z finalnej wersji odcinka i mam nadzieję, że Wam też się spodoba. :) Koniecznie dajcie znać, jak wrażenia po przeczytaniu tego tekstu!

No to smacznego! ♥
xoxo

*

Otworzył leniwie zaspane powieki, kiedy promienie słońca zaczęły nieśmiało zaglądać do jej pokoju przez niestarannie zasłonięte żaluzje. Stojący nieopodal zegarek wskazywał kilka minut po siódmej, a on po aktywnej nocy nie miał siły ruszyć nawet małym palcem u nogi. Brutalnie wyrwany z pięknego snu, teraz wpatrywał się w biały sufit, a na jego twarzy malowało się błogie spełnienie, połączone z uczuciem pełnego zrelaksowania, co wskazywało tylko na to, że ich kolejna wspólna noc była magiczna i wyjątkowa. Uśmiechnął się do siebie szeroko, wspominając jak słodkie i namiętne pocałunki wczoraj wymieniali.

Kilka minut później cichaczem wymsknął się z łóżka, by nie zbudzić smacznie śpiącej dziewczyny. Wyglądała tak uroczo i naprawdę nie miał sumienia, by ją zbudzić. Na palcach obszedł łóżko, by przystanąć na moment po jej stronie i złożyć na czole czułego buziaka. Z podłogi zebrał wczorajsze ubrania i sportową torbę, do której tuż przed wyjściem z domu zdążył spakować kilka świeżo upranych rzeczy i najpotrzebniejsze kosmetyki. Miał zamiar wziąć szybki prysznic i ogarnąć się do stanu względnej używalności, bo dzisiejszy dzień był ostatnim, kiedy Maria mieszkała tutaj, a on w zupełnie innej części miasta. To właśnie ten dzień miał być końcem ich osobnego życia i początkiem nowej, wspólnej drogi; dniem, na który z utęsknieniem czekał od ładnych paru miesięcy, od kiedy drobna blondynka pojawiła się w jego życiu. I doskonale zdawał sobie sprawę, że nie znają się nawet pół roku, a nad nimi wisiała przeprowadzka, ale miał to gdzieś. Miał gdzieś, co powiedzą inni, co powiedzą w wytwórni. Wiedział, że Maria jest tą jedyną, z którą chce spędzić resztę życia – bez względu na wszystko i wszystkich.

Z takim bojowym nastawieniem ruszył pod prysznic, by skosztować chwili relaksu pod strumieniami zimnej wody. Namydlił dokładnie ciało przyjemnie pachnącym żelem pod prysznic, oddając się błogiemu rytuałowi zewnętrznego oczyszczania. Po dokładnie siedmiu minutach wyszedł z kabiny, otulając się miękkim ręcznikiem i stanął przed lustrem. Z tafli spoglądał na niego młody, uśmiechnięty od ucha do ucha, wypoczęty mężczyzna. Z każdym dniem u boku Marii promieniał bardziej i bardziej, a wszystkie złe myśli i wątpliwości pękały jak bańki mydlane – jedna po drugiej. I choć nie ma związku bez kłótni i zgrzytów, starał się w spokoju celebrować każdą chwilę z dziewczyną, która tak cudownie wpływała na jego nastrój, czyniąc go naprawdę szczęśliwym. Pochłonięty myślami nawet nie zauważył, kiedy do łazienki niepostrzeżenie wsunęła się ta, o której tak intensywnie myślał, ubrana jedynie w jego koszulkę. Maria przytuliła się do lekko wilgotnych pleców Wokalisty, muskając przelotnie wytatuowaną skórę na karku chłopaka. Jej dłonie zacisnęły się na miękkiej fakturze ręcznika, a brodę delikatnie oparła o jego ramię.

- Ranny ptaszek. – Mruknęła przeciągle lekko zaspanym głosem, wpatrując się w ich wspólne, lustrzane odbicie. – Obudziłam się, bo brakowało mi twojego ciepła. – Jej drobna dłoń zawędrowała niżej, gdzieś w okolice krocza, na co Bill zareagował jedynie stłumionym pomrukiem.

- Niegrzeczna dziewczynka. – Odwrócił się gwałtownie w jej stronę, wpatrując w duże, rozbudzone do granic możliwości tęczówki. Z każdym dniem zadziwiała go bardziej, bo już nie była tą nieśmiałą Marią, którą poznał i która początkowo wstydziła się swojej nagości i czysto ludzkich potrzeb. Teraz stała przed nim cholernie seksowna i pewna siebie kobieta, która wiedziała czego chce i on również dobrze to wiedział.

- Co powiesz na…? – Urwała, kiedy jego stęsknione pocałunków wargi wpiły się w jej własne, a spragnione dotyku dłonie ułożyły się na krągłych biodrach. Delikatnie pchnął ją na przeciwległą ścianę i nie przestając całować, pozbawił nieco za dużej koszulki, by mieć swobodny dostęp do jej rozgrzanego ciała. Sam pozbył się ręcznika ze swoich bioder, jednym ruchem łącząc dwie spragnione siebie osoby w jedną całość. Echo jego miarowych ruchów i niskich pomruków zmieszane z jej stłumionymi jękami odbijało się od ścian, tworząc słyszalne świadectwo ich porannego grzeszku.

*

Białe, sterylne ściany. Niewielkich rozmiarów metalowe łóżko, a na nim niewygodny materac i równie biała, sterylna pościel. Obok łóżka metalowa szafka na drobiazgi, a w kącie sali umywalka i kilka papierowych ręczników. No i to spore okno, które wychodziło na przyszpitalny park, a przez które do pomieszczenia wpadały promienie słoneczne.

To tylko niewielka część szpitalnej codzienności Olivii Kastner, która każdą wolną chwilę poświęcała na przebywanie z synem. Zrywała się z zajęć, opuszczała praktyki, byleby tylko nie być jak Andreas i zajmować się chorym Adrienem na dwieście procent. Westchnęła ciężko, przekraczając próg oddziału dziecięcego. W dłoniach trzymała siatki z zakupami, a w nich ulubione owoce i inne przekąski dla swojej małej pociechy. Przywitała się z pielęgniarkami i już miała wchodzić do środka sali, kiedy przez lekko uchylone drzwi dostrzegła kontury ciała swojego byłego. Andreas stał do niej tyłem, wpatrując się w widoki za oknem i nawet nie drgnął na dźwięk jej głosu, bo był tak pochłonięty swoimi myślami.

- Co ty tutaj robisz? – Powtórzyła bardziej stanowczym głosem, ale na tyle cicho, by nie zbudzić śpiącego Adriena. – Andreas, mówię coś do ciebie!

Chwilę potem mężczyzna odwrócił się do niej przodem, wlepiając w nią swoje mokre spojrzenie. Płakał. Pierwszy raz w życiu widziała, by wyrażał jakiekolwiek emocje poza nienawiścią do Kaulitza. W dłoni ściskał paczkę chusteczek, a jego usta wykrzywiał bolesny grymas.

- Przepraszam, mogłem uprzedzić, że wpadnę… – Mruknął ponuro, ocierając twarz z mokrych kropel. – Musiałem przyjść.

- Nie musisz mnie pytać o zgodę. W końcu Adrien to także twój syn. – Olivia uśmiechnęła się lekko, siadając na niewygodnym, metalowym stołku.

Trwali tak w ciszy, bo żadne z nich nie wiedziało, jak zacząć rozmowę, która od dobrych kilku dni wisiała w powietrzu. Tak dawno ze sobą nie rozmawiali bez żadnych nerwów i złośliwości, a przecież rozmowa to pierwszy krok w kwestii rozwiązywania problemów, a oni ewidentnie mieli problemy, które z każdym rokiem toczonej wojny, narastały bardziej i bardziej.

- Nie wiem, od czego zacząć. – Zaśmiał się nerwowo, siadając na parapet. Oparł łokcie o kolana, powstrzymując siebie od wpatrywania się w podłogę. Nie mógł spojrzeć w jej zaciekawione tęczówki, więc szybko znalazł sobie jakiś punkt na ścianie i na nim zawiesił wzrok. – Myśl o mnie, że jestem palantem i idiotą, ale potrzebowałem aż czterech lat, by zrozumieć, że zachowywałem się jak głupi szczeniak… W sumie, co dałoby mi odegranie się na Kaulitzu? A po drugie, przez chorą obsesję zrujnowania mu życia, zrujnowałem je sobie.

Nie wiedziała, co powiedzieć. W kompletnej ciszy i z dudniącym sercem w piersi wpatrywała się w jego twarz, szukając na niej minimalnej oznaki, że kłamie, czegokolwiek! Ale zamiast tego widziała w niebieskich oczach chłopaka, że mówi prawdę i żałuje swojej przeszłości. Przełknęła głośno ślinę, spuszczając wzrok na swoje stopy.

- Olivia, zrozumiałem, co straciłem! Zrozumiałem, jak wielkim egoistą i chujem się okazałem, bo zostawiłem dwie najcenniejsze mi osoby… Zatraciłem się w pędzonej nienawiścią obsesji i skrzywdziłem nie tylko Valerie czy siebie. – Po jego policzkach stoczyło się kilka słonych łez. Nie panował nad swoimi emocjami, bo nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego. To wszystko, co teraz działo się w jego organizmie, było dla niego całkiem nowe i obce… Nienawiść wyparta została przez poczucie beznadziejności i poczucie winy, którym od kilku dni i nocy się obarczał.

- Andy, ja nie wiem, co powinnam teraz zrobić… Rzucić ci się w ramiona czy kazać się wynosić? Nie wiem… – Spojrzała w jego pełne łez oczy i wyciągnęła dłoń w jego kierunku, którą chłopak momentalnie złapał i mocniej ścisnął, jakby w obawie przed jej odejściem.

- Po prostu mi wybacz. Chcę to wszystko naprawić. – Uśmiechnął się lekko, gładząc zewnętrzną stronę jej miękkiej dłoni. – Chcę być ojcem dla Adriena i wsparciem dla ciebie…

- Wybacz… Gdyby to było takie łatwe. Gdybym mogła na pstryknięcie palca zapomnieć i wybaczyć ci te kilka lat, kiedy ty zajęty byłeś sobą i swoją manią… Gdybym tylko mogła zapomnieć o tych łzach, które wylałam przez ciebie. Potrzebuję czasu, bo nie da się o czymś zapomnieć z dnia na dzień. – Olivia z żalem przymknęła powieki, nabierając w płuca sporą dawkę powietrza przesiąkniętego specyficznym, szpitalnym zapachem. – Lepiej będzie jak już pójdziesz. Nie chcę by Adrien widział nas w takim stanie. – Mruknęła niewyraźnie, ocierając chusteczką kąciki oczu.

Nie odpowiedziała na jego ciche cześć, a kiedy tylko drzwi szpitalnej sali zamknęły się, po jej policzkach zaczęły spływać gorące łzy, a podświadomość - płatając jej figle - pokazywała obrazy, których wcale nie chciała teraz widzieć. Najchętniej skryłaby się teraz w kącie, z dala od świata i z dala od problemów. Upiłaby się podrzędnym winem, byleby tylko wymazać z pamięci tę rozmowę, ale nie mogła całe życie uciekać od tego, co ją przerastało, bo miała dla kogo i o kogo walczyć.

I właśnie w tej chwili jej małe szczęście obudziło się i powitało ją najpiękniejszym na świecie, dziecięcym uśmiechem, który rekompensował jej wszystkie złe chwile.

- Mamusiu, pobaw się ze mną! – To jedno, krótkie zdanie wystarczyło, by wszystkie przygnębiające myśli wyparowały, niczym kamfora. Olivia uśmiechnęła się szeroko, siadając na najbardziej niewygodnym stołku świata, ale to nie miało znaczenia.

Nic nie miało znaczenia, kiedy mogła cały swój czas i energię poświęcić na chwile bliskości i zabawę ze swoim najcenniejszym skarbem.

*

Ostatnie godziny w jej starym mieszkaniu minęły pod znakiem kartonów – małych, dużych, ozdobnych i tych całkiem zwyczajnych. Do jednych coś wkładała, a z drugich wyjmowała i upychała w inne miejsce i tak w kółko, aż po kilku godzinach żmudnej pracy zbrakło jej sił i wtedy do akcji wkroczył jej osobisty bohater, który wraz ze swoim super bratem poznosił resztę kartonów do samochodu, a to wszystko na podwójnych obrotach.

Kiedy bliźniacy sprawdzali swoje formy schodząc i wchodząc po schodach, Maria z żalem wpatrywała się w opustoszałe ściany, gdzie jeszcze niedawno wisiały ramki ze zdjęciami – teraz zapakowane gdzieś na dnie któregoś z kartonów. Czuła lęk, ale i euforię, że to już, że zaraz zamieszka z chłopakiem, który skutecznie namieszał w jej dotychczas spokojnym życiu. Oparta o kuchenną szafkę, wpatrywała się w jego półnagie ciało, podziwiając każdy, nawet najdelikatniej zarysowujący się mięsień, a kiedy pozbył się koszulki, nie mogła skupić myśli w jednym miejscu. Oczami wyobraźni widziała, jak kochają się w ich bordowej sypialni; jak razem budzą się i zasypiają każdego dnia; widziała też, jak czeka na niego po skończonych zajęciach, by wspólnie zjeść obiad i porozmawiać o tym, jak minął im dzień. Mimowolnie uśmiechnęła się do swoich myśli i nawet nie zauważyła, kiedy Bill stanął przed nią.

- Gotowa? – Wokalista wyrwał ją z przyjemnych fantazji, a jej policzki momentalnie pokryły się szkarłatem, kiedy wbił w nią ciekawskie spojrzenie. – Nie chcę wiedzieć, o czym myślałaś! – Zaśmiał się w swój charakterystyczny sposób, ukazując prawie idealne zęby. Przelotem musnął jej spierzchnięte wargi i odszedł w głąb prawie pustego pomieszczenia, zbierając z podłogi ostatnie drobiazgi.

- Już? To znaczy tak. – Spojrzała na niego półprzytomnie i posłała mu lekki uśmiech.

Ostatni raz rozejrzała się po mieszkaniu, w skupieniu starając się zapamiętać jak najwięcej jego szczegółów. Starała się zapamiętać ustawienie poszczególnych mebli, czy fakturę przedwojennej toaletki, która wchodziła w skład mieszkania. Przymknęła powieki ostatni raz przesuwając po skórzanym obiciu kanapy, na której on kiedyś spał i na której kochali się namiętnie któregoś czerwcowego popołudnia.

- No chodź, Mari. – Pociągnął ją za rękę i objął delikatnie w pasie, zakładając kosmyk blond włosów za ucho. – Tom na nas czeka na dole.