Rozdział dwudziesty pierwszy

Włóczył się bez celu po mieszkaniu, nie mogąc znaleźć sobie miejsca i choć mieszkali razem dopiero kilka dni to i tak wszystkie pomieszczenia pachniały nią – mieszanką słodkich perfum i owocowego szamponu do włosów. Uwielbiał ten zapach do granic możliwości i kiedy tylko mógł, zatapiał nos w jej miękkie włosy i przeczesywał je, by jeszcze dokładniej czuć jej obecność. Działała na niego jak narkotyk, dawała mu wszystko to, czego naprawdę potrzebował, a kiedy unosili się razem ku miłosnemu spełnieniu – wtedy był najszczęśliwszym mężczyzną w całych Niemczech, bo trzymał ją mocno w ramionach, bo obserwował, jak jej twarz nabiera rumieńców pod wpływem jego gorącego dotyku, bo czuł tę niesamowitą i niczym nie zmąconą bliskość…

Przysiadł na kanapie i ujął w dłonie stojącą nieopodal ramkę, którą postawił tutaj wczoraj, tuż po powrocie do domu. W całym mieszkaniu przybyło jeszcze kilka ozdobnych ramek i każda z nich za szklaną barierą przedstawiała tę samą osobę – najważniejszą w jego życiu. Przejechał opuszkiem po jej uśmiechniętej twarzy, przywracając w myślach sytuację, kiedy owa fotografia została przez niego zrobiona.

Siedzieli na polanie kilka kilometrów za Berlinem, gdzie raczej żaden fotograf ani żadne fanki nie miały prawa ich znaleźć. Lekki wiatr rozwiewał pukle jej jasnych włosów, a on wpatrywał się w nią, niczym w obrazek. Promienie słońca, nieśmiało spoglądające zza deszczowych chmur, oświetlały jej porcelanową cerę, a ona za każdym razem tak uroczo mrużyła oczy. Nie spuszczając z niej wzroku, odnalazł po omacku delikatną dłoń dziewczyny i ujął ją, chcąc kolejny raz poczuć fakturę tej miękkiej i wypielęgnowanej skóry. Milczeli, bo nie potrzebowali słów, by wspólnie spędzić czas, który powinien być czasem jego pracy w studiu oraz czasem jej nauki do egzaminu z dermatologii. Oboje oderwali się od swoich obowiązków tylko po to, by pośmiać się w swoim towarzystwie, porozmawiać o codzienności, czy oddać się bardziej przyjemnym rzeczom, jak pocałunki, które właśnie składał na jej szyi. Spierzchniętymi wargami przesuwał po pachnącej skórze i obsypywał linię karku drobnymi całusami. Nie śpieszył się, bo nie lubił pośpiechu. Delektował się jej zapachem, każdym pomrukiem, który świadczył, jak bardzo jego pieszczoty podobają się Marii. W ferworze namiętności wpił się w spragnione jego dotyku i smaku malinowe wargi dziewczyny i już miał zamiar ułożyć ją wygodnie na kocu, kiedy Maria odsunęła się od niego z panicznym krzykiem i z przerażeniem wymalowanym na twarzy.

- Pająk! Tam jest pająk! – Jej błagalny ton przyprawił go o atak śmiechu, ale jak szybko zaczął się śmiać, tak szybko skończył, bo czyjeś piorunujące spojrzenie sprowadziło go na ziemię. – No, tak! Najlepiej śmiać się ze mnie, a przypominam ci, że to ostatnio ty wystraszyłeś się… ćmy.

Tym razem to jej melodyjny śmiech roznosił się echem po zielonej okolicy. Bill obserwował, jak jej policzki oblewają się uroczym rumieńcem, w którym – musiał przyznać – wyglądała przepięknie. Nie zastanawiając się, wyciągnął z kieszeni telefon i uwiecznił ten radosny moment, od razu ustawiając zdjęcie na tapetę.

Ostrożnie, by przypadkiem nie stłuc szkła, odstawił ramkę na wcześniejsze miejsce i automatycznie sięgnął do kieszeni, by sprawdzić, która godzina. Pominął jednak tę czynność, gdy na wyświetlaczu dostrzegł migającą kopertę, opatrzoną jej imieniem i serduszkiem. Był pewien, że powinna mieć teraz zajęcia i już chciał odpisać, by skupiła na wykładach, kiedy odczytał treść wiadomości, a serce ze strachu zabiło mu mocniej.

Nie odpisał.

Po prostu wystrzelił jak z procy, dopadając do torby stojącej na przedpokoju. W gąszczu niepotrzebnych rzeczy odnalazł prawo jazdy i kluczyki i narzuciwszy na ramiona sportową bluzę, wybiegł z mieszkania. Miał gdzieś to jak wyglądał, a wyciągnięty dres czy nieułożone włosy w tej chwili były jego najmniejszym problemem. Nie przejmował się nawet tym, że ktoś mógłby ich razem zobaczyć, bo dla Billa liczyło się tylko to, by jak najszybciej dotrzeć na wskazane miejsce i mocno przytulić Marię do swojej piersi.

(…)

Nie hamowała swoich łez. Nie ukrywała ich tylko po to, by móc oczyścić się z tych uczuć. kłębiących się w jej głowie.. Siedziała skulona na skórzanej kanapie, a tuz obok siedział Bill, głaszcząc ją po włosach. Nie mógł znieść jej bólu. Tych łez, które wylewała w jego koszulkę. Bolało go serce, bo to kolejny raz w ciągu kilku dni, kiedy widział ją w takim stanie.

Już obmyślał swój plan działania, gdy tylko spotka tę kanalię - Andreasa. Nie przypuszczał, że chłopak ciągle żywi do niego urazę w sprawie, która wydarzyła się ponad dziesięć lat temu. Nie potraktował Valerie z szacunkiem, ale był młody, niedoświadczony, a drzwi do kariery stały dla niego i zespołu otworem. Nie mógł mieć dziewczyny, bo ograniczał go kontrakt z wytwórnią, a złamanie go oznaczałoby potężne kary finansowe, na które piętnastoletni wtedy bliźniacy nie mogli sobie pozwolić.

Ciepła dłoń Marii na jego policzku wyrwała go z rozmyśleń. Uśmiechnął się lekko, kiedy dziewczyna postanowiła wsunąć się na jego kolana. Ułożyła się wygodnie, opierając mokrą od łez twarz na ramieniu chłopaka. Przyciągnął ją bliżej do siebie i złożył delikatny pocałunek na skroni. Dłoń automatycznie powędrowała na drobniutkie plecy, by lekko muskać je opuszkami palców.

- Powiedz mi, Bill...  – Zaczęła cichutko, podnosząc głowę, by móc spojrzeć mu w oczy. – Powiedz mi, po co temu chłopakowi tak zależało na tym, by mieć o mnie te informacje? Co ja mu zrobiłam? – Zaniosła się szlochem, a jemu zaschło w gardle. Nie mógł przecież ukrywać przed nią błędów przeszłości.

- Widzisz… Jemu nie chodziło o ciebie, a o mnie. Andreas od zawsze był… dziwny. Apodyktyczny. Był moim najlepszym kumplem, a potem zacząłem chodzić z jego siostrą, Val. – Maria wpatrywała się w niego, a teraz cała ta historia miała dla niej logiczny sens.

- Zerwałeś z nią i dlatego on przez te wszystkie lata chciał zemsty? – Bill skinął głową, wypuszczając nagromadzone w płucach powietrze.

- Miałem wtedy piętnaście lat… Lubiłem Valerie, ale potem pojawiła się możliwość wybicia się i skorzystałem… Łamiąc przy tym jej serce. –  Przyznał szczerze, przygryzając dolną wargę. – Nie jesteś na mnie zła?

-  Za co mam być na ciebie zła? To nie twoja wina, że ten chłopak ma nierówno pod sufitem. Minęło dziesięć lat, ja bym już dawno o tym zapomniała. – Ucałowała jego drżące wargi i mocniej wtuliła w ciało blondyna. – A poza tym, każdy z nas popełnił kiedyś jakiś błąd. Nie jesteśmy idealni. – Maria zaśmiała się dźwięcznie i złączyła ich dłonie ze sobą.

- Dziękuję. – Szepnął na tyle głośno, by mogła go usłyszeć. – A teraz zamówimy coś do jedzenia, bo zrobiłem się strasznie głodny.

*

Mijały właśnie dwa tygodnie od czasu ich kłótni. Pierwszej poważnej kłótni, przez którą ich przyjaźń wisiała na włosku, o ile jeszcze można było mówić o przyjaźni. Dwa pieprzone tygodnie bez żadnego słowa, bez żadnego kontaktu. Czternaście dni bez ani jednego, krótkiego spojrzenia.

Przez cały ten czas Maria pojawiała się na zajęciach, ale wybierała miejsce z dala od Olivii. Siadała w kącie sali lub całkiem w pierwszym rzędzie. Skrzętnie notowała wszystko, ale ona nie mogła na niczym się skupić. W ciągu tych trzech tygodni zawaliła dwa poważne kolokwia, które powinna zaliczyć na wysoką ocenę. Nie miała nawet siły, by zmusić się do nauki. Całe jej życie wywróciło się do góry nogami. Już nie mogła liczyć na wsparcie Marii, a najgorsze w tym wszystkim było oczekiwanie na dawcę do przeszczepu serca dla Adriena.

Po skończonych zajęciach jak najszybciej spakowała swoje rzeczy, by dogonić blondynkę. Codziennie wsiadała do czarnego vana, który najpewniej był służbowym samochodem Kaulitza lub kogoś z jego ludzi i odjeżdżała w kierunku centrum. Olivia wybiegła tuż przed boczne wyjście, gdzie mignęła jej postać dziewczyny i uśmiechnęła się. Stała pod małym daszkiem z zaszokowaną miną, podobnie jak większość berlińczyków, którzy w połowie czerwca nie spodziewali się potężnego oberwania chmury.

- Od kiedy ty palisz? – Olivia stanęła tuż obok Marii, spoglądając jak ta zaciąga się szarym, papierosowym dymem. Dziewczyna puściła jej słowa mimo uszu, delektując się tą chwilą pozornej wolności. Papieros oznaczał dla niej bowiem złamanie pewnych schematów, według których postępowała.

Cisza między nimi z każdą sekundą stawała się mniej znośna.

Maria nerwowo rozglądała się za czarnym autem, które lada moment powinno tutaj być. Nie miała najmniejszej ochoty dłużej znosić towarzystwa Olivii. Uśmiechnęła się pod nosem, kiedy wyczekiwane auto zatrąbiło. Zgasiła butem niedopałek i już miała ruszyć w kierunku samochodu, gdy dziewczyna stanęła jej na drodze i złapała ją mocno za nadgarstek.

- Pogadajmy, słyszysz?! Proszę...  – Załkała, a po chwili jej łzy mieszały się z padającymi kroplami deszczu.

- Nie mamy o czym. – Ton jej głosu był nieprzyjemny, wręcz lodowaty, a Maria – jednym, mocnym ruchem – wyrwała się z uścisku, posyłając dziewczynie spojrzenie maksymalnie przesiąknięte bólem i rozczarowaniem. Szła szybkim krokiem, omijając kałuże, a pod jej powiekami zbierały się łzy. Łzy bezsilności, bo nie była w stanie jej wybaczyć… Jeszcze nie teraz.

Olivia stała w miejscu, obserwując jak cienka, poszarpana do granic możliwości linka symbolizująca ich przyjaźń zrywa się pod naciskiem obojętności ze strony Marii. Kolejna próba kontaktu z nią okazała się fiaskiem tak, jak sto dwie wysłane wiadomości i ponad dwieście połączeń wychodzących, których nie odebrała. Straciła jakąkolwiek nadzieję na to, że blondynka odezwie się do niej i nie pozostawało jej nic innego, jak – przynajmniej na razie – dać sobie spokój.

*

Opierał dłonie na kierownicy, a rzęsiste krople deszczu obijały się o przyciemnione szyby służbowego Range Rovera. Jego myśli znów wędrowały wokół tego, co niedawno wydarzyło się w jego życiu. Oddychał spazmatycznie, ale nie mógł sobie pozwolić na łzy. Nie teraz, kiedy lada moment do samochodu powinna wsiąść dziewczyna jego brata. Nim się spostrzegł, przemoczona do ostatniej nitki Maria usiadła obok niego.

- Tom, cześć! – Przywitała się z nim radośnie, jednocześnie posyłając mu przepraszające spojrzenie, kiedy tapicerka pod jej drobnym ciałem zaczęła robić się mokra. – Wybacz. – Zrobiła głupią minę, na co Gitarzysta zareagował śmiechem.

- Cześć, Młoda. – Uśmiechnął się, nie zdając sobie sprawy, że dziewczyna dostrzegła w jego grymasie przypominającym uśmiech ten ból, o którym starał się zapomnieć. Wnikliwie wpatrywała się w jego twarz, tak podobną do twarzy Billa.

- Jak się trzymasz? – Spojrzała na niego spod kaskady długich rzęs, a on odpalił silnik i ruszył w przeciwnym niż zwykle kierunku. – Dokąd jedziemy? – Patrzyła przed siebie, bo nie mogła skojarzyć ulic, którymi właśnie się poruszali.

- Jedziemy do studia. Bill prosił, bym cię tam zawiózł, ale jedziemy inną drogą. Sama rozumiesz, remonty, objazdy, w głowę idzie dostać. – Nie odpowiedział na pierwsze pytanie i wcale nie musiał. Był jak otwarta księga, z której rozumiała, że pod maską pozornego szczęścia ukryty jest teraz ból po stracie dziecka i poczucie winy. I choć wiedziała, że zaczęli starania o potomstwo, tragedia jakiej Tom i Ria doświadczyli wciąż odbijała się na jego zachowaniu.

Przemierzali kolejne kilometry w ciszy. Broda Toma drgała lekko, jednak dobrze grał. Grał przed samym sobą, że jest silny i twardy. W rzeczywistości miał ochotę ryczeć jak dziecko. Doskonale to widziała.

- Nie bój się tego, Tom. Nie bój się swoich łez... – Zaczęła cicho, a mężczyzna spojrzał na nią badawczym wzrokiem. Zatrzymał samochód na poboczu, kilka kilometrów przed studiem. Patrzył w dal, nie mogąc wydusić z siebie słowa. W pewnym momencie wszystkie hamulce w nim puściły. Rysy twarzy mimowolnie się złagodziły, a on puścił kierownicę. Poczuł jej dłoń na swojej. Ściskała delikatnie długie palce, ale nic nie mówiła. Nie komentowała. Po prostu była u jego boku, jak najlepsza przyjaciółka.

- Zabawne… Jeszcze całkiem niedawno zapierałem się, że nie będę mieć dzieci. A kiedy w końcu, po trudzie, jaki włożyliśmy w poczęcie, była nas trójka… A teraz... – Zrobił pauzę i nabrał powietrza w usta. Nic więcej nie był w stanie dodać.

- Tom? – Podniósł na nią swoje mokre spojrzenie, a ona objęła go mocno. – Jeszcze będziecie mieć gromadkę małych Tomciów biegających po domu… Zobaczysz, wszystko się ułoży. – Musnęła jego policzek i poklepała po ramieniu, dodając mu otuchy.

Uśmiechnął się szeroko i przytaknął, a potem otarł policzki i odjechał w kierunku studia, rzucając luźny temat, na który żwawo dyskutowali przez całą drogę prowadzącą z centrum na przedmieścia Berlina.